Nέο Βlog.

Nέο Blog. (:
Χωρίς όρια. (Y)
http://xwris-oria.blogspot.com

Όχι, δεν υπάρχει λόγος πια να είμαστε μαζί.
Μην με κοιτάς έτσι, μην παριστάνεις τον πληγωμένο.
Ξέρω πως δεν είναι έτσι. Και εσύ το ξέρεις.
Πάψε να κοροιδεύεις τον εαυτό σου.
Πάψε να κοροιδεύεις εμένα.
Τέλειωσαν όλα μεταξύ μας.
Από καιρό έχουν τελειώσει.
Δεν σ'αγαπάω πια. Ούτε και εσύ μ'αγαπάς.
Πρώτα σε αντιμετώπισα εχθρικά, μετά ερωτικά, τέλος σε είδα φιλικά.
Τώρα, ούτε αυτό μπορώ να το αισθανθώ.
Δεν θα κοιμηθούμε ξανά μαζί.
Δεν θα ξενυχτήσω ξανά μόνο και μόνο για να σε κοιτάζω.
Ούτε θα σου χαιδέψω πια τα μαλλιά καθώς κοιμάσαι.
Δεν θα σου ξανακάνω σκηνές ζηλοτυπίας.
Δεν θα σου δώσω ξανά την ευκαιρία να εξευτελιστείς, να με εξευτελίσεις.
Δεν θα σε ξανακούσω να μου αφιερώνεις κάποιο τραγούδι.
Δεν θα σου ξαναδιαβάσω λόγια της Μπλανς ή της Μάγκυ ή της Λώρας.
Δεν θα με ξανακούσεις στη ''Σονάτα του Σεληνόφωτος'', ούτε στο ''Μόνο γιατί μ'αγάπησες''.
Δεν θα σε ξανακούσω να απαγγέλεις το ''Μονόγραμμα''.
Δεν θα κλάψω για σένα άλλο πια.
Δεν θα γελάσουμε πια μαζί ούτε θα παίξουμε.
Δεν θα σου ξανακάνω νάζια, δεν θα μου ξανακάνεις γλύκες.
Δεν θα ξενυχτήσω ποτέ ξανά στο τηλέφωνο για σένα.
Δεν θα ονειρευτούμε ποτέ ξανά μαζί, μια κοινή ζωή.
Και τη κολώνια σου σιγά-σιγά, δεν θα την μυρίζω στα ρούχα μου.
Ό,τι σε θυμίζει σταδιακά θα εξαφανιστεί.
Δεν υπάρχουν πια και παλιά απομεινάρια της αγάπης μας.
Μόνο κάποιες φωτογραφίες, μαζί με πολλά σου δώρα,
κλειδωμένα στο 2ο συρτάρι της βιβλιοθήκης μου.
Δεν θέλω να νομίζεις πως προσπάθησα να σώσω αυτό που είχαμε, απο ανασφάλεια.
Όχι, ποτέ δεν σκέφτηκα έτσι. Σ'αγαπούσα τότε.
Τώρα, σ'αφήνω ελεύθερο να φύγεις. Ομώς εσύ μένεις εδώ.
Είσαι κουρασμένος ναι, αλλά πάντα εδώ.
Όταν όμως σε χρειαζόμουν δεν ήσουν εδώ.
Όταν είχα το δικαίωμα να σε ζητώ δεν ήσουν εδώ.
Δεν σου αποδίδω ευθύνες. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να είσαι κοντά μου.
Τώρα είσαι με κάποια και αν χωρίσεις θα βρεις κάποια άλλη και έτσι θα συνεχίσεις να γράφεις σ'αυτή την πόλη και στην Αθήνα πια, τη δική σου ιστορία.
Σαν ιδανικός και ανάξιος εραστής του Καββαδία.
Είναι παράξενο, ίσως και να μη με πιστέψεις, μα δεν νιώθω πίκρα ή θλίψη.
Διδάχθηκα πολλά από εσένα, έζησα πολλά κοντά σου, άλλαξα.
Η σχέση μας έκανε τον κύκλο της και έληξε.
Άλλωστε, όταν μου έλεγες ''πάντα'' ή όταν σου έλεγα ''ποτέ'' ξέραμε και οι δυο πως παίζαμε αυτό το φαινομενικά, αθώο παιχνίδι των ερωτευμένων.
Aπ'τη σχέση μας κρατάω μόνο τις όμορφες στιγμές. Κρατάω όλα τα ''Σ'αγαπώ σου'', τα όλο έγνοια ''Τι έχεις;'', τις Καλημέρες σου, το χαμογελό σου, το βλέμμα σου , τα τραγούδια σου.
Σ'αγάπησα βρε μαλάκα. Τώρα όμως ντρέπομαι. Όχι εσένα. Ξέρω πως και εσύ ντρέπεσαι.
Είχαμε έναν έρωτα, μια αγάπη, μια αγάπη δυνατή,αξεπέραστη.
Και την εξευτελίσαμε. Και την ξεφτίσαμε. Και αυτό παραλίγο να το κάνουμε και με τις ίδιες μας τις ζωές.
Ξέρεις επίσης, πως δεν ωφελεί να το παλέψουμε περαιτέρω.
Είμαστε και οι δύο έντονες προσωπικότητες αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετες.
Βέβαια, παλιότερα, τα καταφέρναμε κάπως και ταιριάζαμε. Με κάποιο τρόπο, μαγικό. Με τον μαγικό τρόπο, που πάντα έχει ο έρωτας.
Θυμάσαι, την νύχτα, που καταλάθος, με είχες κόψει με ένα μαχαίρι;
Το σημάδι το'χω ακόμα, ήταν βαθύ κάπως το τραύμα.
Αυτό το σημάδι έχει γίνει για να μαρτυράει πως δεν είμαστε δυο ξένοι.
Απλά εσύ δεν είσαι εδώ. Και εγώ δεν θα βρεθώ ποτέ εκεί.

It's time to say goodbye...

So, έφτασε και ο Σεπτέμβρης..
Καταρχήν, καλό Φθινόπωρο σε όλους εύχομαι.
Εύχομαι, φέτος η χρονιά να είναι πολύ διαφορετική, πολύ καλύτερη για όλους μας.
Ας προσπαθήσουμε για το καλύτερο και ας ελπίσουμε πως θα έχουμε αρκετή τύχη και φέτος.
Εγώ, τώρα, θα πάω γ'λυκείου. Έχω ξεκινήσει ήδη φροντιστήρια.
Προς το παρόν, αντέχω χαλαρά. Είμαι θεωρητική, έχω βγάλει ήδη μια φορά την ύλη σε Φιλοσοφικό λόγο και Ιστορία και τώρα έχω ξεκινήσει για 2η φορά.
Κουράζομαι βέβαια λίγο,αλλά άπαξ και συνηθίσω...
Το θέμα είναι πως στις 13 του μηνός [που αρχίζουν και τα σχολεία] εγώ σταματώ να μπαίνω internet.
Θα μπαίνω ίσως κάποιες φορές τα Σαββατοκύριακα,αλλά για λίγο βέβαια.
So, it's time to say Goodbye...
Και δεν τους μπορώ τους αποχαιρετισμούς. xD
Δεν φοβάμαι, ίσως να μην το έχω διαπιστώσει καλά-καλά πως φτάνει σιγά-σιγά η στιγμή που περίμενα από το δημοτικό ακόμα.
Εν πάση περιπτώσει, έχω ως στόχο την Νομική Αθηνών. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά ΠΡΕΠΕΙ, γιατί θέλω να φύγω.
Και ίσως, να πρέπει να ακούσω και λίγο τον Coelho.
''Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν για να το πετύχεις''.
Ας το πιστέψω, χωρίς να το πολυσκεφτώ, έτσι, για το γαμώτο.
Για να καταλάβετε, η νομική είναι ένα μέσο φυγής.
Από τα 13, θέλω να γίνω θεατρίνα.
Αν δεν καταφέρω, να περάσω στη Νομική και να φύγω για Αθήνα, ίσως να σημαίνει τελικά πως δεν το θέλω και τόσο πολύ.
Γιατί, το θέατρο είναι θρησκεία.
Αύτο έμαθα, αυτό ξέρω, αυτό θα έχω κατά νου, σε όλη τη δύσβατη-ίσως-πορεία που με περιμένει.
Σε 10 μήνες σίγουρα θα τα ξαναπούμε.
Και τότε, όλα, θα είναι σίγουρα πολύ διαφορετικά για όλους. :)
Τέλος, να ευχαριστήσω εσάς που μπαίνατε σε αυτό το blog , διαβάζατε τις αναρτήσεις και ίσως πότε-πότε να χαμογελούσατε, να δακρύζατε ή και να προβληματιζόσαστε.
Ίσως, βέβαια και τίποτα απ'όλα αυτά, μα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. xD
Πολλές φορές τα σχόλια σας, με έβαλαν σε σκέψεις, με έκαναν να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις αλλιώς.
Είναι περίεργο λοιπόν, πόσο μπορεί να δεθούν οι άνθρωποι έστω και μέσω ενός blog.
Σας ευχαριστώ λοιπόν πολύ και παρακαλώ, να μη με ξεχάσετε.
Να περνάτε καλά, να είστε υγιείς και να προσέχετε.
Πολλά φιλιά. (:

Είσαι σχεδόν 19 ετών και ώρες-ώρες έχω την εντύπωση πως δεν έζησες σαν έφηβος.
Και αυτό, επειδή εσύ δεν το θέλησες. Βιάστηκες, ίσως ανόητα, να μεγαλώσεις.
Δεν σου κρύβω πως το κατάφερες.
Οι εμπειρίες που έχεις είναι αξιοθαύμαστες για ένα άτομο της ηλικίας σου.
Μα, συνάμα και τρομακτικές.
Μέσα σε πέντε χρόνια πέρασες από κάτι θύελλες τρομακτικές.
Από ''επικίνδυνα παιχνίδια'', από τις αγκαλιές πολλών κοριτσιών που σε ερωτεύτηκαν.
μέθυσες, κάπνισες, τράκαρες, ''φτιάχτηκες'' και άλλα πολλά.
Μα, δεν πιστεύεις πως έζησες αυτά τα χρόνια. Και πράγματι, έτσι είναι.
Δεν έζησες. Βίωσες την επιφανειακή πλευρά της καθημερινότητας.
Τη πιο φτηνή, άσχημη, χυδαία. Δεν γνώρισες την ομορφιά, την πραγματική.
Τη γνώρισες κάπως μεταλλαγμένη, πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, τόνους μακιγιάζ, αλκοόλ και νικοτίνη. Ξέρεις καλά όμως, πως αυτό δεν λέγεται ζωή.
Κάποια στιγμή ένιωσα πως για κάτι τιμωρείς τον εαυτό σου και χαραμίζεσαι με αυτό τον τρόπο.
Ύστερα, είδα πως και άλλοι προτιμούν να ζουν σαν εσένα. Είναι φαίνεται, η τάση της εποχής.
Φοβάμαι για σένα, από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα φοβόμουν.
Στην αρχή, είχα πιο έντονη την αίσθηση πως κυνηγάς διαρκώς τον θάνατο.
Φερόσουν, σαν να μην γνώριζες πως σε όλα υπάρχει και το φρένο.
Όχι,για σένα δεν υπήρχε. Είχες βάλει φωτιά στα φρένα, πατούσες μόνο το γκάζι.
Τώρα, βέβαια, δεν ανησυχώ τόσο είναι η αλήθεια.
Προσπάθησα να σε κρατήσω, να μην χαθείς.
Δεν ξέρω πως θα φανεί, μα πιστεύω πως χωρίς εμένα, ίσως τώρα να μην υπήρχες.
Σε γνώρισα σε περίεργη εποχή, ήταν σαν να είχες παραδοθεί κάπως στη ζωή.
Mαζί μπορέσαμε να ορθοποδήσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας, να προχωρήσουμε.
Γιατί και για εμένα, ήταν μια δύσκολη περίοδος, μα βασίστηκα πάνω σου.
Όλοι μου έλεγαν και μερικοί ακόμα το λένε, πως είσαι ανώριμος.
Εγώ όμως δεν είδα κάτι τέτοιο, δεν βίωσα κάτι τέτοιο.
Είσαι ο μόνος στον οποίο μπόρεσα να βασιστώ.
Είσαι ο μόνος με τον οποίο ένιωσα ασφάλεια.
Με σένα ένιωσα, πως κάποιος, υπάρχει και για εμένα.
Και ακόμα το νιώθω και ξέρω πως έτσι είναι.
Εσύ, ο ανώριμος, ο γυναικάς, ο ανεύθυνος ήσουν πάντα εδώ να με συγκρατείς.
Να με στηρίζεις, να με συμβουλεύεις, να με πείθεις ή να με αποτρέπεις.
Δεν ήσουν πάντα για εμένα, ο ερωτικός σύντροφος.
Πολλές φορές έγινες για εμένα ο αδερφός που δεν γνώρισα.
Άλλοτε ο πατέρας και άλλοτε ο κολλητός.
Και αν με ρωτήσεις κάποτε πως σ'αγαπώ, γιατί ως τώρα με ρωτάς συνέχεια πόσο σ'αγαπώ,
θα σου πω, πως σ'αγαπώ σαν αδερφή, σαν κόρη, σαν κολλητή, σαν σύντροφος.
'Ισως να σε δυσαρεστήσει ή να σε παραξενεύσει.
Μα, σε κάθε περίπτωση θα είναι αλήθεια αυτό που θα σου πω.
Σε ερωτεύτηκα περίεργα, ίσως και εσύ το ίδιο.
Κάποια μέρα, γύρισα και σε κοίταξα και το παράλογο μίσος μου, μετατράπηκε σε παράλογο έρωτα.
Και τώρα, μερικές φορές, τα βράδια που σε κοιτώ κρυφά να κοιμάσαι, νιώθω λατρεία για σένα, παράλογη και παράφορη και αγάπη,αληθινή αγάπη.
Κάποτε, αφού δεν είμαι και ιδιαίτερα θρήσκα, σε είδα σαν Θεό.
Τώρα όχι, για εμένα είσαι ένας άνθρωπος, μα όχι σαν τους άλλους.
Για μένα είσαι ανώτερος, εκ φύσεως ας πούμε.
Βέβαια απ'όλα όσα πέρασες δεν βγήκες αλώβητος.
Και είναι τόσο λογικό και τόσο θαύμασιο που τα άντεξες αυτά, γιατί είσαι και ευαίσθητος.
Μέσα σου υπάρχει ένα παιδί, που δεν το άφησες να ζήσει όταν ήταν καιρός μα και από ευσπλαχνία δεν το σκότωσες.
Και πράγματι, γίνεσαι τόσο παιδί, όταν θυμώνεις, όταν ζητάς επιβεβαίωση, όταν στεναχωριέσαι.
Όταν θυμώνεις, πεισμώνεις και τα επιχειρήματα σου είναι εντελώς παράλογα.
Όταν , σου λένε όσα θες να ακούσεις για να επιβεβαιώθεις, χαίρεσαι σαν να'σαι παιδί. Χαίρεσαι για πράγματα που ξέρεις ήδη πως ισχύουν.
Και όταν στεναχωριέσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Και αν όλα αυτά ακούγονται αστεία, σε εσένα, είναι παράξενα γοητευτικά.
Δεν τα λέω τώρα που σ'αγαπώ, τα έλεγα και τότε που σ'αντιπαθούσα.
Ό,τι κάνεις, ό,τι λες, ο τρόπος που κοιτάς, τα πάντα πάνω σου έχουν μια γοητεία.
Είναι σαν να'χεις γεννηθεί μ'αυτό το χάρισμα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το post. Απλώς, χθες σε είδα, έτσι,τρομαγμένο
να αντιδράς σαν μικρό παιδί και γοητεύτηκα.
Και αν λες, πως δεν καταφέρνουμε να ορθοποδήσαμε, επειδή αγαπηθήκαμε παράλογα,
εγώ σου λέω, πως αν δεν ήταν όλα τόσο παράλογα, δεν θα σ'αγαπούσα τόσο.

Μου λείπεις. Με πονάει που δεν είσαι δίπλα μου, απόψε.
Ειδικά απόψε. Προφανώς φταίει η ''καταραμένη'' επέτειος.
Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο και οκτώ μήνες.
Θα κλείναμε δηλαδή, αν ήμασταν ακόμα ζευγάρι.
Καθόλου ευκαταφρόνητος καιρός για εφηβικό ζευγάρι.
Ξέρω πως και εγώ σου λείπω απόψε.
Θα το ήξερα δηλαδή έτσι και αλλιώς, μα το νιώθω κιόλας.
Πάντα υπήρχε ανάμεσα μας ένας παράξενος δεσμός.
Ήξερα πότε δεν είσαι καλά και εσύ ήξερες πότε δεν είμαι καλά.
Και ακόμα ξέρω και για καιρό ακόμα θα ξέρω, ίσως και για πάντα.
Δεν βρίσκω τίποτα το μεταφυσικό σ'αυτό.
Απλώς, φαίνεται πως ως άτομα είμαστε υπερβολικά δεμένοι. Ή κάτι τέτοιο.
Είναι διαφορετική η επέτειος αυτή από τις προηγούμενες.
Είμαι τώρα, σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο, που μοιάζει ξένο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα δικό σου.
Δίπλα μου, άδεια κουτιά μπύρας, νιώθω πως στον αέρα πλανιέται το άρωμα σου.
Απλώς το νιώθω, δεν είναι αλήθεια. Πριν είχα αγκαλιά ένα αρκουδάκι που μου χάρισες κάποτε.
Νομίζω στον έκτο μήνα σχέσης. Έκλαιγα. Δάκρυα. Παράξενο. Έχω και άλλα δάκρυα να χύσω.
Ώρες-ώρες νομίζω πως ανοίγει η πόρτα και μπαίνεις.
Νομίζω πως βλέπω τη σκιά σου στον τοίχο και όλο πλησιάζεις σε εμένα.
Φοράς μάλλον, τζιν φθαρμένο παντελόνι και πουκάμισο λευκό, καθ'ότι η μέρα επίσημη.
Ακουμπάς απαλά το χέρι σου στον ώμο μου. Σε κοιτάζω και βουρκώνω.
Και ύστερα πάλι χάνεσαι, όπως χάνεσαι τις νύχτες που δεν νιώθεις καλά, πάνω στην μηχανή σου.
Θα'θελα να είμαστε αγκαλιά απόψε. Όπως ήμασταν πάντοτε τέτοια μέρα.
Θα σου ανακάτευα με τα δάχτυλα μου τα μαλλιά σου. Και εσύ θα εκνευριζόσουν
Θα σ'άκουγα να μιλάς, να μου αναλύεις διάφορα θέματα ζωής, με έντονες κινήσεις.
Ύστερα, εγώ θα σε ζάλιζα με το θέατρο και εσύ θα με κοιτούσες με ένα παράξενο χαμόγελο.
Όπως πάντα θα'χες μισάνοιχτο το πουκάμισο σου, αρκετό άρωμα και θα ήσουν ελαφρώς αξύριστος.
Ύστερα θα ανταλλάσαμε τα δώρα μας. Θα γκρινιάζαμε και θα λέγαμε πως δεν χρειαζόντουσαν.
Στη συνέχεια, δεν θα μιλούσαμε άλλο. Ποτέ δεν μιλούσαμε, ύστερα.
Κοιτούσαμε τα αστέρια, αν υπήρχαν στον ουρανό και ονειρευόμασταν.
Η ανάσα σου στον λαιμό μου πάντα με ανατρίχιαζε, ποτέ δεν στο είπα.
Απόψε ίσως να'σαι μόνος ίσως και με κάποια κοπελίτσα που σε βοηθάει να ξεχάσεις.
Σίγουρα θα'χεις πιει αρκετά και θα'χεις καπνίσει επίσης αρκετά.
Ειλικρινά δεν ζηλεύω, ούτε καν με πειράζει. Ξέρω όμως πως απόψε πονάς.
Και σ'αυτή τη σκέψη και εγώ πονάω περισσότερο.
Ο πόνος σου μεγαλώνει τον δικό μου και ο δικός μου, τον δικό σου.
Δεν ξέρω σε τι χόρο θανάτου έχουμε μπλέξει και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Δεν μπορώ να ξεφύγω από εσένα ακόμα, δεν μπορώ να ξεφύγω ούτε από τον εαυτό μου.
Σ'αγαπάω απόψε, περισσότερο από ποτέ.
Αν ήσουν καλά, αν ήξερα ότι συνεχίζεις τη ζωή σου, ίσως να'ταν και για μένα πιο εύκολο.
Ίσως να έπαιρνα δύναμη ίσως και από πείσμα και μόνο να προχωρούσα. Για το γαμώτο.
Ακούω την ''επέτειο'' του Χατζηγιάννη, ξανά και ξανά.
''Πώς θες στα αστέρια να'μαι όταν εσύ δεν είσαι εδώ;'' Κλαίω μ'αυτό το στίχο.
Δεν αντέχω άλλο για απόψε, άντεξα ήδη αρκετά.
Έπαιξα θέατρο σήμερα, μου'χες πει να μη σταματήσω το θέατρο.
Έπαιξα θέατρο σε φίλους, προσπάθησα να δείξω OK.
Το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό. Τώρα όμως είμαι μόνη μου.
Παραδίνομαι στην μοναξιά,στις σκέψεις μου και στην ανάμνηση σου.
Η βραδιά δεν τέλειωσε ακόμα και ομολογώ πως ακόμα ελπίζω.
Ελπίζω πως θα έρθεις. Απλώς για να σε δω.
Σ'αγαπάω ρε μαλάκα...γιατί τα αφήσαμε να γίνουν έτσι;

Προσπαθώ να σε κρατήσω μακριά μου, υψώνοντας ανάμεσα μας ένα τείχος, αόρατο.
Δεν σ'αγάπησα, λες, όσο μ'αγάπησες εσύ.
Μα, φαίνεται πως ασκείς πάνω μου μεγαλύτερη επιρροή, από αυτή που εγώ μπορώ να ασκήσω σε εσένα.
Εσύ συνηθίζεις, δεν πτοείσαι. Ήμουν ας πούμε για σένα, ένα ευχάριστο διάλειμμα.
Μπορεί και δυσάρεστο. Όπως και να'χει τώρα που τελειώσαμε, μπορείς να συνεχίσεις από κει που σταμάτησες.
Και αυτό κάνεις δηλαδή.
Φλερτάρεις κορίτσια, βαμμένα πρόστυχα, ντυμένα με χρώματα, συνήθως μεθυσμένα.
Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ζητάνε.
Ίσως απλώς μια βραδιά, ανταλλαγής πάθους, χωρίς να εμπλέκονται περαιτέρω συναισθήματα.
Κάτι που εσύ ξέρεις να χαρίζεις απλόχερα.
Είναι σαν να γεννήθηκες με τέτοια ιδιότητα.
Και εσύ μεθάς, διαλέγεις όχι και τόσο προσεκτικά κάποια από τις διαθέσιμες, περνάς μαζί της ένα ευχάριστο βράδυ και το πρωί, σε βρίσκει άδειο,κενό και μόνο.
Παλιά σε λυπόμουν. Τώρα όχι.
Είσαι ενήλικος, έχεις εμπειρίες, δεν είσαι πρωτάρης.
Έχεις συνείδηση του τι κάνεις, ξέρεις πως θα καταλήξεις, μα δεν σε νοιάζει.
Εσύ θες να κοιτάς μόνο τη στιγμή. Θες να ζεις, με τον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι τη ζωή.
Είσαι πανέξυπνος άνθρωπος, ίσως από τους πιο έξυπνους άντρες που έχω γνωρίσει, όμως είσαι επιρρεπής στα πάθη.
Συχνά παρασύρεσαι και δρας επιφανειακά.
Και εγώ ανησυχώ για σένα.
Γιατί ώρες-ώρες πράττεις ασυνείδητα και φοβάμαι μη σε χάσω.
Γιατί πάντα θα σ'αγαπάω, κακά τα ψέμματα.
Γιατί η αγάπη είναι ισχυρή, μπορεί να νικήσει τα πάντα.
Πόσο μάλλον τον έρωτα και το ερωτικό πάθος, που έχουν συνήθως, αν όχι πάντα, ημερομηνία λήξης.
Και σημασία έχει μόνο η αγάπη, σου το έχω πει πολλές φορές.
Την πρώτη φορά που σου το είπα, εντυπωσιάστηκες.
Άλλη φορά, με ειρωνεύτηκες και μια φορά δάκρυσες, δεν κατάλαβα το γιατί.
Δεν έχουν σημασία, αγάπη μου, ούτε οι γκόμενες, ούτε τα one night stands, ούτε τα μεθύσια, ούτε οι δήθεν φιλίες.
Σημασία έχει, να είσαι με ένα άνθρωπο, που σ'αγαπάει, σε σέβεται, μπορεί να σε κατανοήσει, να σε αποδεχτεί και να σ'ακολουθήσει, πολλές φορές σιωπηλά, στα όνειρα σου.
Όποια και αν είναι αυτά.
Eγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι έτσι. Στο βάθος, το ήξερες και εσύ ο ίδιος.
Δεν το παραδέχτηκες ποτέ.
Δεν το παραδέχεσαι ούτε καν τώρα.
Δεν λυπάμαι για αυτό.
Εγώ ποτέ δεν είχα ως όνειρο, τις ερωτικές σχέσεις, την οικογένεια και όλα τα συναφή που πάντα τα έβρισκα λίγο-πολύ μικροαστικά.
Εγώ από πολύ μικρή ηλικία, ήθελα και θέλω να πετύχω στο θέατρο.
Σ'αυτό που αγαπάω περισσότερο και σ'αυτό που πολλές φορές βάζω και πάνω από τους φίλους μου.
Εσύ έχεις άλλα όνειρα.
Εγώ τα βρίσκω πιο ρεαλιστικά, τα δικά σου τα όνειρα και πιο πραγματοποιήσιμα. Περιστρέφονται γύρω από αρχιτεκτονικά σχέδια, αριθμούς και ένα παιδί που πραγματικά θα ήθελες κάποτε να αποκτήσεις.
Δεν θα μπορούσα να σε ακολουθήσω. Δεν θα μπορούσες να με ακολουθήσεις.
Κάποτε αναγκαστικά οι δρόμοι μας θα χώριζαν.
Καλύτερα λοιπόν, που γίνεται τώρα αυτό.
Που είμαστε ακόμα νέοι, πιο αθώοι και που η φλόγα των ονείρων καίει μέσα μας ακόμα ζωντανή.
Άλλωστε, εγώ ήδη κουράστηκα από την συμπεριφορά σου.
Δεν μπορώ, βαρέθηκα, να ηρεμώ ένα νευρικό νεαρό δεκαεννιά σχεδόν έτων, που δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του.
Κουράστηκα, να δέχομαι τις φωνές σου, τις βρισιές σου, απλά για να ηρεμήσεις.
Βαρέθηκα να σε επιβεβαιώνω συνεχώς.
Κουράστηκα να ανέχομαι τις παραξενιές σου, τις ιδιοτροπίες σου, τα κόμπλεξ σου.
Και τα ελαττώματα σου, πάει καιρός, που δεν μου φαίνονται πιο χαριτωμένα.
Δεν σε αντέχω άλλο και σίγουρα δεν θα σε άντεχα ένα χρόνο ακόμα.
Όμως περάσαμε όμορφα, αυτό δεν το ξεχνώ.
Και κλασσικά, θα κρατήσω τα όμορφα από αυτή τη σχέση.
Λίγο δύσκολο βέβαια, γιατί τα άσχημα, συχνά βρίσκουν τρόπο και ''χώνονται'' στις αναμνήσεις μου.
Δεν ξεχνώ όσα μου έμαθες γύρω από τη ζωή, τη φιλοσοφία, την πολιτική, την μουσική.
Ήσουν δίπλα μου σε όλα, απαντούσες αναλυτικά στις απορίες μου, με οδήγησες προσεκτικά σε δρόμους που δε γνώριζα.
Το ίδιο μήπως δεν έκανα και εγώ; Δεν ήταν επιφανειακή η σχέση μας, αυτό είναι το βέβαιο.
Όταν σε γνώρισα, είναι η αλήθεια, πως ήμουν περισσότερο αφελής και συναισθηματική.
Εσύ μου έμαθες όμως τι πραγματικά είναι η ζωή, πως πρέπει να λειτουργώ και να αντιδρώ.
Και αν σε ερωτεύτηκα για τη γοήτεια, τα λόγια, το βλέμμα και την άνεση σου, σε αγάπησα για την εξυπνάδα, την πονηριά και την οξύνοια σου.
Μου είχες πει να χαμογελάω πάντα και σου το υποσχέθηκα.
Θα χαμογελάω πάντα, ναι.
Όχι μόνο για μένα, αυτό το κοινότυπο ''πρώτα για μένα'' που λένε όλοι.
Αλλά και για σένα. Και ναι. Κυρίως για σένα.

Αντίο αγάπη δυνατή...

Σε μια βαλίτσα παλιά, σκονισμένη και λίγο σκισμένη μαζεύω τα δικά σου πράγματα.
Τα δώρα, τα ρούχα σου, τα λόγια σου, τις συμβουλές, τα ψέμματα σου.
Την καταχωνιάζω σε μια σκοτεινή γωνία της ντουλάπας.
Σχεδόν αμέσως κλείνω τις πόρτες.
Δεν ξέρω τι προσπαθώ να καταφέρω.
Κρύβω ένα σημαντικο -πολύ- κομμάτι της ζωής μου.
Τουλάχιστον δηλαδή, προσπαθώ.
Ανοίγω το παράθυρο, να καθαρίσει η ατμόσφαιρα.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Μου'χες πει πως ο χρόνος μας τελειώνει.
Δεν ξέρω τελικά αν το πίστευες ή αν το είπες για να φτιάξεις ατμόσφαιρα ή αν ήθελες απλώς να απειλήσεις, τελικά όμως ήταν αλήθεια.
Φτάσαμε σχεδόν.
Το λεωφορείο θα σταματήσει και ο οδηγός θα πει επιτακτικά:
''Τέρμα! Εδώ, κατεβαίνουν όλοι.''
Τώρα δεν κλαίω, δεν χύνω ούτε δάκρυ.
Κουράστηκα, αλήθεια.
Κουράστηκα να το παίζω τραγική ηρωίδα του Ανούιγ ή του Τένεσυ.
Εγώ είμαι άλλο, η καρδιά μου θέλει άλλα.
Θέλω να ζήσω το όνειρο.
Και αν θέλω να το καταφέρω, θα πρέπει να φύγω.
Πρέπει και εσύ να φύγεις για να ζήσεις και άλλα πράγματα, να γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους.
Εμείς δεν θέλουμε τα ίδια. Περπατάμε παράλληλα, δεν συναντιόμαστε.
Τώρα μπορώ να βγω έξω, να φλερτάρω, να δεχτώ με χαμόγελο το κομπλιμέντο κάποιου.
Δεν θα με καταπιέσεις άλλο, δεν θα σου κάνω περαιτέρω σκηνές ζήλειας.
Θα μπορείς να χαρίζεις αξέχαστες νύχτες ηδονής, σε όποιες θέλεις, όποτε θέλεις.
Θα γελάω ξανά με την καρδιά μου, θα ζω έξω από τα μέτρα, θα κάνω ξανά μοναχικές βόλτες χωρίς να σου κινώ υποψίες, πως τάχα θα συναντηθώ με κάποιον.
Σε ένα λευκό χαρτί έγραψα με μαύρο μαρκαδόρο τη λέξη ''Ελευθερία''.
Σου το έδωσα. Χαμογέλασες.
Την αγαπάς την ελευθερία. Αν και την αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά από εμένα.
Σου το είπα παρακλητικά. ''Άσε με να ζήσω. Όπως θέλω εγώ, όπως ξέρω εγώ.''
Γέλασες παράξενα. ''Πρέπει. Το ξέρω. Και εγώ πρέπει να ζήσω αλλιώς.''
Είναι παράξενα, όταν το ''πρέπει'', έρχεται σε αντίθεση με το ''θέλω'' καθώς και με το ''μπορώ''. Θέλω να είμαστε μαζί. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Πρέπει να ζήσουμε χωριστά.
Για να μην έρθει η στιγμή και πούμε ο ένας στον άλλον ''Με περιόρισες''.
Δεν ανησυχώ για σένα ούτε και φοβάμαι.
Εσένα σε φοβάμαι στον έρωτα, εκεί τα κάνεις θάλασσα.
Κατά τα άλλα είσαι ένας εξαίρετος νέος με πολλά προσόντα κ.λ.π.
Δεν θα μου λείψεις, τουλάχιστον στην αρχή. Είχα μάθει βέβαια να ζω με εσένα.
Είχα μάθει να τα μοιράζομαι όλα με εσένα. Ήξερα πως με στηρίζεις, πως με προστατεύεις.
Ήξερα πως είχα κάποιον, τέλος πάντων. Όμως καλύτερα τώρα.
Ποτέ δεν μου άρεσε να ξεκαθαρίζουν την κατάσταση, άλλοι αντί για εμένα.
Κρίμα που όσο καλός δεν ήσουν ως σύντροφος, ήσουν ως σωματοφύλακας.
Δεν ήθελα όμως σωματοφύλακα Σταύρο. Έναν άνθρωπο ήθελα.
Που να μ'αγαπάει και να με σέβεται. Μ'αγάπησες, το ξέρω. Δεν με σεβάστηκες.
Ίσως ούτε και εγώ όσο έπρεπε. Κάποια στιγμή με σιχάθηκα.
Και πλέον πιστεύω πως δεν αξίζω και τόσο την αγάπη κάποιου.
Βέβαια αυτά είναι πληγές. Πληγές ανοίγουν ύστερα από κάθε χωρισμό.
Και εμείς χωρίσαμε πολλές φορές Σταύρο. Θα κλείσουν όμως δεν ανησυχώ.
Μόνο που φοβάμαι, πως μερικές δεν θα επουλωθούν ποτέ πραγματικά.
Και πως με το πρώτο χτύπημα θα ξαναματώνουν.
Δεν βαριέσαι. Παράπλευρες απώλειες που λένε.
Προς το παρόν, απλώς κοιτάζω τον ήλιο.
Σήμερα μου χαμογελάει,σήμερα δεν με ενοχλεί.
Χαίρομαι γιατί είναι κάπως σαν να ξεκινάω από το μηδέν.
Και τώρα, όλα θα τα χτίσω ξανά πιο όμορφα.
Και από σένα δεν ζητάω τίποτα πια.
Θα βασιστώ μόνο σε εμένα, στην καρδιά μου.
Δεν ήμουν δικό σου θύμα, θύμα του έρωτα μου για σένα όμως υπήρξα.
Πια, δεν ελπίζω όμως σε τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα.
Ίσως να'ναι πράγματι αυτή η ελευθερία στην οποία πίστευε ο Καζαντζάκης.
Θα κρατήσω μόνο τα όμορφα από όσα περάσαμε, θα βάλω την αγάπη μας σε μουσείο, να την εκθειάζουν όλοι.
Απόψε καίω τα όρια, τις ανασφάλειες, τα παράλογα συναισθήματα, τα πολλά λόγια, τα φρένα.
Με την πρώτη βροχή θα έρθει και η λύτρωση, το ξέρω.
Σήμερα ζω την κάθε στιγμή.
Σήμερα, ανήκω μόνο σε εμένα.

Και για σένα μόνο ένα τραγούδι.
''Αντίο αγάπη διχασμένη, αντίο αγάπη δυνατή...δεν έχει σύνορα η φυγή''.
Κάποτε μου το'χες αφιερώσει.
Τώρα παίρνω την ρεβανς.
''Σαν μάγισσα σε έχω μαγέψει και περπάτας όπου σε πάω...''
Τι κρίμα μωρό μου. Έπεσες και εσύ θύμα κάποιας, κάποτε.
Μπράβο μου.

http://www.youtube.com/watch?v=n06CEPug0rE&feature=related