Πριν το τέλος...

''Σ'αγαπώ''. Είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει να λες.
Και εγώ σου το λέω και θα σου το λέω πάντα.
Όπως σου αρέσει να το ακούς, ψιθυριστά.
Σ'αγαπώ. Χωρίς τα ''ποτέ'' και τα ''πάντα'' που λένε οι ερωτευμένοι.
Αυτά περιττεύουν. Σ'αγαπώ όπως είσαι και για αυτό που είσαι.
Σ'αγαπώ για τις ιδέες, τα λόγια, τις πεποιθήσεις, τον χαρακτήρα σου.
Δεν με πειράζει που είσαι παράλογος. Τώρα πια το συνήθισα και το αγαπώ.
Δεν με ενοχλεί που είσαι γυναικάς. Το ήξερα καλά από την αρχή.
Και όταν με πληγώνεις, ύστερα, με ένα σου χαμόγελο τα ξεχνώ όλα.
Γιατί ξέρω πως όταν ζητάς συγγνώμη το εννοείς.
Γιατί ξέρω πως όταν γελάς, απλώς με λατρεύεις.
Κάποια στιγμή στην Κέρκυρα μου είπες με κάποια πίκρα:
''Αυτή η νύχτα είναι από τις τελευταίες μας. Το ξέρεις;''.
Και αν το ξέρω, δεν έχει σημασία.
Δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν έχω ακόμα τη δύναμη.
Οι χωρισμοί είναι πάντα καταστροφικοί.
Από μία Α κατάσταση, πρέπει να προσαρμοστείς άμεσα σε μία Β κατάσταση.
Και οι δύο ζημιώνονται από ένα χωρισμό, κυρίως συναισθηματικά.
Ίσως λίγο περισσότερο ο άντρας που χωρίς μια γυναίκα δίπλα του νιώθει σαν χαμένος.
Η γυναίκα δεν παύει να'ναι πάντα περισσότερο αδιστάκτη. Εκ φύσεως ας πούμε.
Πάντως, ειλικρινά, δεν πιστεύω, πως ''ο έρωτας με έρωτα περνάει''.
Σε καμία των περιπτώσεων. Ο καθένας χρειάζεται χρόνο μετά από ένα χωρισμό.
Να μείνει μόνος, να σκεφτεί, να γιατρέψει τις πληγές του,γλυφοντας τες κάθε ώρα, σαν γάτα, και στη συνέχεια να ορθοποδήσει.
Ο πληγωμένος ναι, θα πιει, θα καπνίσει, θα χτυπηθεί, θα θελήσει να πεθάνει, να εξαφανιστεί, θα κλάψει, θα γελάσει σε κάποια ώρα παράνοιας, θα ξενυχτήσει.
Μα θα συνέλθει. Ναι, μέρα με την μέρα. Και ύστερα θα προχωρήσει.
Μόνο που εγώ δεν είμαι έτοιμη να περάσω τώρα από τέτοια φάση.
Να κλάψω; Πόσο ακόμα; Τα δάκρυα κάποια στιγμή στερεύουν.
Να μη κοιμηθώ; Ήδη δεν κοιμάμαι.
Ο χωρισμός από σένα μοιάζει με το θάνατο, τον αργό, το βασανιστικό.
Θα'μαι -το ξέρω- μια ψυχή που θα λιώνει μέρα με την μέρα.
Θα'χω τόσες αναμνήσεις από σένα.
Πρώτα απ'όλα οι φωτογραφίες. Αχ, πόσο τις μισώ!
Κρατούν στιγμές παγωμένες, αμείλικτα ψυχρές.
Ύστερα, το άρωμα σου, που πάντα πλανιέται στο δωμάτιο αυτό εδώ και μήνες.
Τα δώρα σου. Θα τα πετάξω.
Γελάω όμως, σκεπτόμενη, αυτά που θα ειπωθούν για το χωρισμό μας, τον οριστικό, από τρίτους.
''Ναι, χώρισαν. Ε, δεν αγαπήθηκαν και ποτέ.''
''Χώρισαν; Ε, καλά. Θα τα ξαναβρούν.''.
Και πάλι θα γελάμε μαζί ή χωριστά.
Όπως όταν έλεγαν:
''Άκουσα πως του πέταξε ένα σταχτοδοχείο.Αληθεύει;''
''Ναι και αυτός της πέταξε ένα βάζο.''.
Βέβαια, ποτέ δεν έγινε τίποτα από αυτά.
Με πλήσιασες και μου είπες τα όσα έλεγαν.
Σ'αγκάλιασα και γελούσαμε μαζί. Ίσως έτσι να γίνει και τώρα.
Ξέρεις, πιστεύω πως αν δεν είχαν μπει άλλοι στη σχέση μας, δεν θα φτάναμε ως εδώ.
Είναι περίεργα, άσχημα, τα κυκλώματα.
Τα κυκλώματα των πρώην, των δήθεν φίλων, των wanna be γκόμενων, ξέρεις τώρα.
Ξέρεις καλύτερα από εμένα.
Μιλάω για τις ξανθιές ανορεξικές γκόμενες, για τους πρώην που το story τέλειωσε άδοξα, για τους φίλους που μας πλησίασαν για πονηρό σκοπό,για τους κουτσομπόληδες.
Κυρίως για αυτούς. Τους ξέρουμε και οι δύο καλά.
Πολλά στη σχέση μας ήταν ένα ''αν''.
Τουλάχιστον, τόλμησα να το ζήσω.
Τόλμησα το ταξίδι, δε δείλιασα.
Δεν έγινε ''αν'' ο έρωτας μου για σένα. Ευτυχώς.
Και εσύ, αγάπη μου, με αβεβαίοτητα στην αρχή, με οδήγησες σε μονοπάτια του έρωτα, που κανείς από τους δύο δε γνώριζε.
Τον έρωτα μαζί τον μάθαμε.
Μου έμαθες μουσική.
Σου έμαθα θέατρο.
Δεν πιστεύω πως η σχέση μας έκανε τον κύκλο της.
Ίσως όμως αυτό πρέπει να πούμε. Και να το πιστέψουμε.
Για να πονέσουμε λιγότερο, για να παρηγορηθούμε.
Να παραμυθιαστούμε, όπως κάνουν όλοι, σ'ολόκληρη τη ζωή τους.
Ανατρίχιασα, όταν φιληθήκαμε στην Κέρκυρα και απ'έξω ακούστηκε το ''Αυτή η νύχτα μένει'' του Κραουνάκη. Και εσύ, το ένιωσα.
Την τελευταία μας νύχτα λοιπόν, θα σου το θυμήσω το τραγούδι.
Θα σ'αγκαλιάσω, θα σου πω όσα δεν σου είπα τόσο καιρό.
Στο τέλος θα σου χαμογελάσω, θα σου χαιδέψω τα μαλλιά.
Και θα σου πω απλά, ''Είναι ώρα να φύγω''.
Θυμάσαι; Έτσι σου είχα πει πριν μισό χρόνο πως θα τελειώσει η σχέση μας.
Και θα κρατήσω το λόγο μου και έτσι θα τελειώσει.
Περιμένοντας λοιπόν ένα τέλος...
και λέγοντας σε όσους μας ζήλεψαν, μας αντιπάθησαν, μας συμπάθησαν και στους ελάχιστους που μας αγάπησαν...
''Οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν''.