Νέο Blog

Άνοιξα ένα νέο blog, αποκλειστικά για αφιερώματα σε καλλιτέχνες, ταινίες, θεατρικά έργα. Θα λειτουργεί παράλληλα με αυτό εδώ.

Για όποιον ενδιαφέρεται:

http://theatre-roads.blogspot.com

Πριν το τέλος...

''Σ'αγαπώ''. Είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει να λες.
Και εγώ σου το λέω και θα σου το λέω πάντα.
Όπως σου αρέσει να το ακούς, ψιθυριστά.
Σ'αγαπώ. Χωρίς τα ''ποτέ'' και τα ''πάντα'' που λένε οι ερωτευμένοι.
Αυτά περιττεύουν. Σ'αγαπώ όπως είσαι και για αυτό που είσαι.
Σ'αγαπώ για τις ιδέες, τα λόγια, τις πεποιθήσεις, τον χαρακτήρα σου.
Δεν με πειράζει που είσαι παράλογος. Τώρα πια το συνήθισα και το αγαπώ.
Δεν με ενοχλεί που είσαι γυναικάς. Το ήξερα καλά από την αρχή.
Και όταν με πληγώνεις, ύστερα, με ένα σου χαμόγελο τα ξεχνώ όλα.
Γιατί ξέρω πως όταν ζητάς συγγνώμη το εννοείς.
Γιατί ξέρω πως όταν γελάς, απλώς με λατρεύεις.
Κάποια στιγμή στην Κέρκυρα μου είπες με κάποια πίκρα:
''Αυτή η νύχτα είναι από τις τελευταίες μας. Το ξέρεις;''.
Και αν το ξέρω, δεν έχει σημασία.
Δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν έχω ακόμα τη δύναμη.
Οι χωρισμοί είναι πάντα καταστροφικοί.
Από μία Α κατάσταση, πρέπει να προσαρμοστείς άμεσα σε μία Β κατάσταση.
Και οι δύο ζημιώνονται από ένα χωρισμό, κυρίως συναισθηματικά.
Ίσως λίγο περισσότερο ο άντρας που χωρίς μια γυναίκα δίπλα του νιώθει σαν χαμένος.
Η γυναίκα δεν παύει να'ναι πάντα περισσότερο αδιστάκτη. Εκ φύσεως ας πούμε.
Πάντως, ειλικρινά, δεν πιστεύω, πως ''ο έρωτας με έρωτα περνάει''.
Σε καμία των περιπτώσεων. Ο καθένας χρειάζεται χρόνο μετά από ένα χωρισμό.
Να μείνει μόνος, να σκεφτεί, να γιατρέψει τις πληγές του,γλυφοντας τες κάθε ώρα, σαν γάτα, και στη συνέχεια να ορθοποδήσει.
Ο πληγωμένος ναι, θα πιει, θα καπνίσει, θα χτυπηθεί, θα θελήσει να πεθάνει, να εξαφανιστεί, θα κλάψει, θα γελάσει σε κάποια ώρα παράνοιας, θα ξενυχτήσει.
Μα θα συνέλθει. Ναι, μέρα με την μέρα. Και ύστερα θα προχωρήσει.
Μόνο που εγώ δεν είμαι έτοιμη να περάσω τώρα από τέτοια φάση.
Να κλάψω; Πόσο ακόμα; Τα δάκρυα κάποια στιγμή στερεύουν.
Να μη κοιμηθώ; Ήδη δεν κοιμάμαι.
Ο χωρισμός από σένα μοιάζει με το θάνατο, τον αργό, το βασανιστικό.
Θα'μαι -το ξέρω- μια ψυχή που θα λιώνει μέρα με την μέρα.
Θα'χω τόσες αναμνήσεις από σένα.
Πρώτα απ'όλα οι φωτογραφίες. Αχ, πόσο τις μισώ!
Κρατούν στιγμές παγωμένες, αμείλικτα ψυχρές.
Ύστερα, το άρωμα σου, που πάντα πλανιέται στο δωμάτιο αυτό εδώ και μήνες.
Τα δώρα σου. Θα τα πετάξω.
Γελάω όμως, σκεπτόμενη, αυτά που θα ειπωθούν για το χωρισμό μας, τον οριστικό, από τρίτους.
''Ναι, χώρισαν. Ε, δεν αγαπήθηκαν και ποτέ.''
''Χώρισαν; Ε, καλά. Θα τα ξαναβρούν.''.
Και πάλι θα γελάμε μαζί ή χωριστά.
Όπως όταν έλεγαν:
''Άκουσα πως του πέταξε ένα σταχτοδοχείο.Αληθεύει;''
''Ναι και αυτός της πέταξε ένα βάζο.''.
Βέβαια, ποτέ δεν έγινε τίποτα από αυτά.
Με πλήσιασες και μου είπες τα όσα έλεγαν.
Σ'αγκάλιασα και γελούσαμε μαζί. Ίσως έτσι να γίνει και τώρα.
Ξέρεις, πιστεύω πως αν δεν είχαν μπει άλλοι στη σχέση μας, δεν θα φτάναμε ως εδώ.
Είναι περίεργα, άσχημα, τα κυκλώματα.
Τα κυκλώματα των πρώην, των δήθεν φίλων, των wanna be γκόμενων, ξέρεις τώρα.
Ξέρεις καλύτερα από εμένα.
Μιλάω για τις ξανθιές ανορεξικές γκόμενες, για τους πρώην που το story τέλειωσε άδοξα, για τους φίλους που μας πλησίασαν για πονηρό σκοπό,για τους κουτσομπόληδες.
Κυρίως για αυτούς. Τους ξέρουμε και οι δύο καλά.
Πολλά στη σχέση μας ήταν ένα ''αν''.
Τουλάχιστον, τόλμησα να το ζήσω.
Τόλμησα το ταξίδι, δε δείλιασα.
Δεν έγινε ''αν'' ο έρωτας μου για σένα. Ευτυχώς.
Και εσύ, αγάπη μου, με αβεβαίοτητα στην αρχή, με οδήγησες σε μονοπάτια του έρωτα, που κανείς από τους δύο δε γνώριζε.
Τον έρωτα μαζί τον μάθαμε.
Μου έμαθες μουσική.
Σου έμαθα θέατρο.
Δεν πιστεύω πως η σχέση μας έκανε τον κύκλο της.
Ίσως όμως αυτό πρέπει να πούμε. Και να το πιστέψουμε.
Για να πονέσουμε λιγότερο, για να παρηγορηθούμε.
Να παραμυθιαστούμε, όπως κάνουν όλοι, σ'ολόκληρη τη ζωή τους.
Ανατρίχιασα, όταν φιληθήκαμε στην Κέρκυρα και απ'έξω ακούστηκε το ''Αυτή η νύχτα μένει'' του Κραουνάκη. Και εσύ, το ένιωσα.
Την τελευταία μας νύχτα λοιπόν, θα σου το θυμήσω το τραγούδι.
Θα σ'αγκαλιάσω, θα σου πω όσα δεν σου είπα τόσο καιρό.
Στο τέλος θα σου χαμογελάσω, θα σου χαιδέψω τα μαλλιά.
Και θα σου πω απλά, ''Είναι ώρα να φύγω''.
Θυμάσαι; Έτσι σου είχα πει πριν μισό χρόνο πως θα τελειώσει η σχέση μας.
Και θα κρατήσω το λόγο μου και έτσι θα τελειώσει.
Περιμένοντας λοιπόν ένα τέλος...
και λέγοντας σε όσους μας ζήλεψαν, μας αντιπάθησαν, μας συμπάθησαν και στους ελάχιστους που μας αγάπησαν...
''Οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν''.

14 χρόνια που η Αλίκη δεν είναι εδω...

Κι ήτανε Άνοιξη
κι ήτανε μέθη
-κι ήσουν εσύ
Κι ήτανε νύχτα
κι ήταν χειμώνας
-κι ήμουν εγώ
Κι ήμασταν λίγοι
κι ήμασταν όλοι
-εμείς οι δυο.
Κι έξω γκρεμίζονταν ένας αιώνας
-ένα θεριό.
Κι ήταν αρώματα και ξημερώματα
-κι ήσουν εσύ.
Κι ήταν οράματα κι ήταν γεράματα
-κι ήμουν εγώ.
Κι έξω καρφώνανε τα ξημερώματα
κάτι ικριώματα
τάφο χτιστό.
Για να κρεμάσουνε και να δοξάσουνε
κάποιο Χριστό.

(Μ. Λουντέμης-Ποίημα αφιερωμένο στην Α.Βουγιουκλάκη-1974)

(Στο εξοχικό της, λίγο μετά το χωρισμό της από το Δημήτρη Παπαμιχαήλ)

Δεκατέσσερα χρόνια πάνε από τότε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Αλίκη μας δεν βρίσκεται πια στη ζωή.Είναι η ηθοποιός την οποία η Ελένη Βλάχου σε μια κριτική της στην ''Καθημερινή'' στα τέλη της δεκαετίας του '50 αποκάλεσε ''εθνική σταρ''. Ο τίτλος αυτός την στιγμάτισε, την ακολούθησε, την εξύμνησε και την περιόρισε μέχρι και το τέλος της ζωής της. Πολλοί αμφισβήτησαν το ταλέντο της, άλλοι τόσοι την λάτρεψαν και όλοι κάποια στιγμή την παραδέχτηκαν.Στην πραγματικότητα όμως, όλοι αγάπησαν ή μίσησαν το είδωλο ''Αλίκη Βουγιουκλάκη'' και όχι την πραγματική Αλίκη.Όπως και να'χει εγώ γράφω αυτά τα λόγια, όχι τόσο σαν φανατική θαυμάστρια, όσο σαν κάποια που την παράδεχτηκε για πολλά κατορθώματα της στο θέατρο.

Οι πρώτες ενδείξεις του επικείμενου τέλους
&
η τελευταία παράσταση

Οι έντονοι πόνοι στην κοιλιακή χώρα, μια βρογχίτιδα καθώς και ένα λιποθυμικό επεισόδιο την ανάγκασαν να διακόψει για πρώτη φορά πρόωρα τις παραστάσεις ώστε να υποβληθεί σε κάποιες ιατρικές εξετάσεις,στην Γερμανία. Έτσι στις 28 Απριλίου του 1996 έδωσε την τελευταία της παράσταση μπροστά στο κοινό που επί 40 χρόνια την αποθέωνε ή την κατακεραύνωνε με το έργο ''Η Μελωδία της Ευτυχίας'', στη Θεσσαλονίκη. Στο τέλος της παράστασης συγκινημένη μπροστά στους θεατές, με τα μικρά παιδιά που συμμετείχαν στην παράσταση να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους τους και με όλο το θίασο συγκινημένο επίσης, δίνει την υπόσχεση πως όταν μπορέσει, όταν γίνει καλά, θα ξαναέρθει στη Θεσσαλονίκη και θα τραγουδήσουν όλοι μαζί. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ.(Το πρώτο -ανώνυμο- εξώφυλλο της στο περιοδικό ''Γυναίκα'')

Το ταξίδι στη Βοστόνη

Οι πρώτες εξετάσεις δεν ήταν καλές και έδειξαν κακοήθη όγκο σε ζωτικό όργανο, ωστόσο στην ίδια είπαν πως πρόκειται για καλοήθη όγκο και το ίδιο αρχικά γνώριζε και ο γιος της. Το ήξεραν μόνο τα αδέρφια της καθώς και ο τελευταίος σύντροφος της ζωής της, Κώστας Σπυρόπουλος. Κανονίστηκε να πάει για περαιτέρω εξετάσεις -όπως είπαν στην ίδια- στη Βοστόνη. Η ίδια παρ'ότι εξαντλημένη από την αρρώστια, μπροστά στους δημοσιογράφους παρουσιαζόταν λαμπέρη, όπως ήθελε άλλωστε να την βλέπει ο ελληνικός λαός, καθησυχάζωντας πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό. Η ίδια δηλαδή ήταν αισιόδοξη προσπαθώντας να δώσει κουράγιο ως την ύστατη στιγμή στους άλλους. Στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού, ο γιος της, Γιάννης Παπαμιχαήλ ενημερώθηκε από το θεράποντα γιατρό της Αλίκης για την πραγματική κατάσταση της υγείας της. Καρκίνος στο πάγκρεας. Στη Βοστόνη αναζητούσαν μια τελευταία ελπίδα. Στο νοσοκομείο της Βοστόνης χειρουργήθηκε αλλά ματαία. Ύστερα από δύο ωρών χειρουργείο οι γιατροί έδωσαν στην οικογένεια της διορία ζωής τριών-πέντε μηνών. Πολύ γρήγορα οι πέντε μήνες ζωής μετατράπηκαν σε λίγα εικοσιτετράωρα. Η εντολή των γιατρών της Αμερικής ήταν ρητή. ''Επιστρέψτε την στην Αθήνα όσο είναι όρθια.'' Κάποια στιγμή η ίδια η Αλίκη ρώτησε τον αμερικάνο γιατρό ''Γιατρέ,μου δίνεις ένα χρόνο ζωής;'' Ο φάκελος που κρατούσε ο γιατρός του έπεσε από τα χέρια. Η Αλίκη του χαμογέλασε. ''Καλά, δεν πειράζει.Εγώ και άρρωστη επαγγελματίας είμαι.Να το ξέρεις.'' Τα τελευταία λόγια της μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες ήταν τα εξής ''Σας ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνετε σε εμένα αλλά και στο θέμα της υγείας μου. Αφήστε να έχω εγώ την πρωτοβουλία. Είναι ένα θέμα που χρειάζεται λεπτότητα...διακριτικότητα...εν πάση περιπτώσει σας ευχαριστώ.''
Οι κοντινοί της άνθρωποι

Tην επόμενη μέρα της επιστροφής της από τη Βοστόνη εισήχθη στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Στο δωμάτιο δεν υπήρχε τηλεόραση, ώστε να μη δει τίποτα απ'όσα έλεγαν για εκείνη τα κανάλια που ήδη είχαν αρχίσει τα αφιερώματα. Οι άνθρωποι του νοσοκομείου την φρόντιζαν σαν δικό τους άνθρωπο. Εκείνη συζητούσε και αστειευόταν τόσο με το προσωπικό όσο και με τους δικούς της ανθρώπους.Βρίσκονταν πάντα κοντά της, οι πολύ κοντινοί της άνθρωποι. Η μητέρα της, τα δύο αδέλφια της, ο γιος της,οι δύο καλύτερες της φίλες, η δεύτερη σύζυγος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ Νανά, από τον οποίο πήρε διαζύγιο το 1990, η διακριτικότατη Μαρία Αλιφέρη και ο τελευταίος σύντροφος της ζωής της, Κώστας Σπυρόπουλος. Για τον οποίο, η Αλίκη δύο εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή, δήλωσε στα αδέρφια της πως είναι και αυτός μέλος της οικογένεια τους πλέον.(Στα καμαρίνια καθώς προετοιμάζεται για κάποιο ρόλο)
Οι τελευταίες στιγμές Παπαμιχαήλ-Βουγιουκλάκη

Λίγες ημέρες πριν το θάνατο της, ο Γιάννης Παπαμιχαήλ τηλεφωνεί στον πατέρα του, καθώς εκείνος δεν γνώριζε την πραγματική κατάσταση της υγείας της, μα ό,τι ακουγόταν από τα κανάλια. Ο Γιάννης τον ενημέρωσε πως η μητέρα του, δεν έχει πολύ χρόνο ζωής καθώς έχει καρκίνο που έχει κάνει ήδη μετάσταση σε πολλά ζωτικά όργανα. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ συγκλονίζεται και ψιθυρίζει κάτι που το σκέφτηκαν οι περισσότεροι Έλληνες εκείνη την εποχή. ''Η Αλίκη δεν μπορεί να έχει κάτι κακό.Και έτσι να είναι θα το ξεπεράσει. Είναι δυνατή. Πιο δυνατή απ'όλους μας. Δεν θα μου το κάνει αυτό.''Λίγα εικοσιτετράωρα πριν η Αλίκη φύγει από τη ζωή, ο Παπαμιχαήλ την επισκέφτηκε στο ιατρικό κέντρο. Εκείνη ήταν ήδη σε άσχημη κατάσταση και με δυσκολία μιλούσε. Εκείνος στάθηκε δίπλα της συγκινημένος. ''Σήκω ρε Πίπη να φύγουμε.Ο Δημήτρης είμαι.'' Η Αλίκη αναστέναξε, σαν να ανακουφίστηκε και η ίδια ακούγοντας τη φωνή του. Για μία ώρα έμειναν μόνοι τους στο δωμάτιο και κανείς δεν έμαθε ποτέ τι ειπώθηκε. Λίγες ώρες πριν πεθάνει και ενώ η Αλίκη ήταν σε κόμμα, ο Παπαμιχαήλ ήταν πάλι δίπλα της. ''Ο Δημήτρης σου είμαι. Μ'ακούς; Νεράιδα μου, μη με αφήσεις μόνο. Σ'εχω ανάγκη. Όλοι σ'έχουμε ανάγκη.'' Όμως λίγες ώρες αργότερα, η καρδιά της δεν άντεξε. Ήταν 23 Ιουλίου. Τρεις μόλις μέρες μετά τα γενέθλια της.
Η Αλίκη ''έφυγε''

Ήταν 10.15 το πρωί, όταν η Αλίκη άφησε την τελευταία της πνοή.Οι θεράποντες ιατροί βουρκωμένοι, στο ιατρικό ανακοινωθέν είπαν ''Βρισκόμαστε εδώ για να σας αναγγείλουμε ένα δυσάρεστο γεγονός που όλοι αναμέναμε. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχασε την μάχη για τη ζωή.Κατέληξε σήμερα, 23 Ιουλίου στις 10.15''. Και όλο το πανελλήνιο αναρίγησε στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης. Ο θάνατος της έγινε πρώτη είδηση όπως και όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της, όπως ο γάμος της,η γέννηση του παιδιού της. Τα κανάλια άρχισαν να προβάλλουν αφιερώματα για τη ζωή της καθώς και αποσπάσματα παλαιότερων τηλεοπτικών συνεντεύξεων της. Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ξαφνικά, άρχισαν να παίζουν μόνο τραγούδια της. Όλη η Ελλάδα θρηνούσε. Γιατί ο θάνατος της Αλίκης Βουγιουκλάκη, δεν ήταν απλά ο θάνατος μιας άξιας καλλιτέχνιδας. Σήμαινε το τέλος μιας χρυσής εποχής. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο της Τζένης Καρέζη, δύο μετά του Μάνου Χατζιδάκι και της Μελίνας Μερκούρη και η πτώση των μύθων συνεχιζόταν ακάθεκτη.
Το λαικό προσκύνημα και η κηδεία

Η σορός της μεταφέρθηκε στο παρεκκλήσι του Αγ. Ελευθερίου. Χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν απ'έξω για ώρες, για να αποχαιρετήσουν την Αλίκη Βουγιουκλάκη, με την οποία γέλασαν, ερωτεύτηκαν, δάκρυσαν, ονειρεύτηκαν. Κοντά στο φέρετρο της ξενύχτησε και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, δεχόμενος τα συλληπητήρια του κόσμου. Ενός κόσμου που έσπασε τον αστυνομικό κλοιό στην προσπάθεια του να αγγίξει πιο γρήγορα το είδωλο του,τη χαμένη ελπίδα του. Η νεκρώσιμος ακολουθία ξεκίνησε από το θέατρο ''Αλίκη''. Στην κηδεία που έγινε στο Α' νεκροταφείο Αθηνών παραβρέθηκαν, άνθρωποι των τεχνών, της πολιτικής, άσπονδοι φίλοι, πραγματικοί φίλοι, εχθροί, παλιοί έρωτες και κόσμος απλός που θρήνησε σαν να έχανε τη δική του μάνα, κόρη, αδελφή, σύντροφο.

Y.Γ. Αξιοθαύμαστη η στάση που κράτησαν ο Κώστας Σπυρόπουλος και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ μετά τον θάνατο της. Ειδικά ο δεύτερος, δεν έκανε ούτε μία δήλωση σε κάμερα, δεν δέχτηκε να δώσει ούτε μια συνέντευξη παρά την επιμονή των δημοσιογράφων και των καναλιών.Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ μετά το θάνατο της, ξενυχτούσε κλαίγοντας για τρεις μήνες στο α'νεκροταφείο, όπως αναφέρεται στο λεύκωμα του Μ.Δελαπόρτα για τη ζωή του.

Περί θανάτου ο λόγος

Η αλήθεια είναι πως η Αλίκη φοβόταν το θάνατο, αλλά τον αντιμετώπιζε με χιούμορ. Σε κάποιο φίλο της είχε πει αστειευόμενη, ''Φοβάμαι το θάνατο σε βαθύ γήρας, γιατί τότε θα με βάλουν σε κανένα μονόστηλο.'', ή κάποια άλλη φορά ''Για ένα πράγμα στεναχωριέμαι. Που όταν πεθάνω δεν θα είμαι εδώ να σας ακούω να κουτσομπολεύετε.'' Όταν πάλι ήταν στις κακές της έλεγε ''Όταν φύγω, θα ψάξουν να δουν αν έχω σημάδια από πλαστικές.'' Σε κάποια συνεντεύξη, πολλά χρόνια πριν φύγει από τη ζωή είχε δηλώσει ''Φοβάμαι πολύ το θάνατο και την μοναξιά. Το θάνατο γιατί αγαπώ πολύ τη ζωή και γιατί μου είναι αδύνατο να δεχτώ την έννοια του αναποφεύκτου τέλους και την μοναξιά με την έννοια της απομόνωσης. Είμαι πάντα περιτριγυρισμένη από κόσμο. Από το κοινό, από σας τους δημοσιογράφους, από τους φίλους, από τους δικούς μου ανθρώπους στο σπίτι.''
Η Αρχή...

Γεννήθηκε στο Μαρούσι το 1934 και την βάπτισαν Αλίκη-Σταματίνα.Σε πολύ μικρή ηλικία, εν μέσω κατοχής δολοφονείται ο πατέρας της, και η μητέρα της -το γένος Κουμουνδούρου- αναλαμβάνει πολύ νέα να μεγαλώσει μόνη της τρία παιδιά. Την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη. Το 1952, δίνει εξετάσεις κρυφά από την οικογένεια της, στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου, όπου και γίνεται δεκτή. Εκεί, της προτείνουν να αλλάξει επίθετο, θεωρώντας πως ένα τέτοιο όνομα δεν θα της εξασφάλιζε την επιτυχία. Εκείνη με αυθάδεια απάντησε ''Γιατί, το Κοτοπούλη είναι καλύτερο;''. Η πρώτη της κινηματογραφική δουλειά ήταν το 1954, ενώ ήταν ακόμα μαθήτρια. ''Το ποντικάκι'' σε σκηνοθεσία και σενάριο Νίκου Τσιφόρου.
Ο έρωτας και οι άνδρες της ζωής της

Λένε πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στους άνδρες ή ακόμη πως έπαιζε μαζί τους και με τα συναισθήματα τους. Ώστοσο σε κάθε έρωτα έδινε και την ψυχή της και ένα μεγάλο μέρος του εαυτού της. Στα πρώτα χρόνια της σχολής συνδέθηκε με τον σκηνοθέτη και καθηγητή της στη σχολή, Αλέξη Σολομό, ο οποίος σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις της αργότερα. Στη συνέχεια, έκανε σχέση με τον Μάριο Πλωρίτη, ο οποίος της έμαθε πολλά πάνω στο κλασσικό ρεπερτόριο του θεάτρου και την καθοδήγησε -σωστά- στα πρώτα θεατρικά της βήματα. Είχε κάποιο σύντομο ειδύλλιο με ένα από τους τεχνικούς της Finos Film, τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς, μετέπειτα σύζυγο της Μάρως Κοντού. Ο Φουκς ήταν σωστή περίπτωση, καθώς κατά καιρούς είχε ερωτευτεί όλες τις πρωταγωνίστριες που πέρασαν από τα πλατό της Finos Film. ΤΟ 1965, παντρεύτηκε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ με τον οποίο ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και ο θυελλώδης γάμος τους έληξε μετά από δικαστικές διαμάχες, το 1974.Το διαζύγιο εκδόθηκε το 1976. Μαζί απέκτησαν, τον μονάκριβο γιο τους, Γιάννη Παπαμιχαήλ το 1969.Το 1972 και ενώ η σχέση με τον Παπαμιχαήλ είχε ουσιαστικά τελειώσει, -και οι δύο τα τελευταία χρόνια του γάμου τους είχαν διαφορετικούς συντρόφους-εκείνη συνδέθηκε με τον Νίκο Μομφεράτο για μικρό όμως διάστημα, καθώς δεν τη δημοσιότητα και την αναγνωρισιμότητα της Αλίκης.Η Αλίκη παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1980 με τον Κύπριο επιχειρημάτια Γιώργο Ηλιάδη. Ο γάμος τους έγινε σε πολύ στενό κύκλο και δεν ήξερε ούτε ο γιος της για μεγάλο διάστημα πως είχε ξαναπαντρευτεί. Ωστόσο ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια περίπου , καθώς ο Ηλιάδης προτίμησε να επιστρέψει στην Κύπρο όπου βρίσκοταν τα παιδιά του, από τον πρώτο του γάμο. Η Αλίκη έκανε γνωστό τον γάμο αυτό, στη θρυλική συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου το 1993. Λίγο μετά τον χωρισμό της με τον Ηλιάδη συνάπτει δεσμό με τον Βλάσση Μπονάτσο, τον οποίο γνώρισε στις audition για μιούζικαλ ''Εβίτα'' όπου και τελικά συμπρωταγωνίστησαν. Και αυτός όμως ο δεσμός δεν διήρκεσε για μεγάλο διάστημα. Ενώ όμως όλοι οι σύντροφοι της μέχρι τότε αντιμετώπιζαν με αντιπαλότητα το βεντετισμό της Αλίκης ο Μπονάτσος έκανε ακριβώς το αντίθετο. ''Ό,τι καταρματυρούν στην Αλίκη,εγωισμό,βεντετελίκι,διάθεση για επιβολή,όλα αυτά τα έχει η τελευταία νοικοκυρά στη νιοστή. Άντε να δεις πως φέρονται μέσα στα σπίτια τους και θα καταλάβεις ότι έχω δίκιο''.Την τελευταία δεκαετία της ζωής της -από το 1985- είχε σχέση με τον Κώστα Σπυρόπουλο, ο οποίος αν και της είχε ζητήσει επανειλλημένως να παντρευτούν, εκείνη δε δέχτηκε ποτέ. Λένε, πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε ένα πολύ ερωτεύσιμο πλάσμα με μια ακαταμάχητη γοητεία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι συμπρωταγωνιστές της, την ερωτεύονταν καθώς όλοι γοητεύονταν πολύ γρήγορα. Από όλους τους άνδρες της ζωής της,λένε ότι αγάπησε περισσότερο τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον ''κύριο Δημητράκη'' όπως τον αποκαλούσε στις κακές της. Αυτός; Ισως και αυτός.Αφού μέχρι και λίγο πριν το τέλος της Αλίκης έδινε συνεντεύξεις που την προκαλούσαν. Σαν ένας απίστευτα ερωτευμένος άνδρας που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει κάποιον έρωτα. Αυτόν τον έρωτα.(Με τον Αλέκο Σακελλάριο)
(Το 1964 αγκαζέ με τον Γιώργο Πάντζα. Δίπλα, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ)

Οι κινηματογραφικοί ρόλοι

Οι ρόλοι που την καθιέρωσαν στη συνείδηση του κοινού ήταν κατά κύριο λόγο της σκανδαλιάρας χαριτωμένης κοπέλας. Γνωστή στο ευρύ κοινό έγινε στην ''Αστέρω'' στο πλευρό του Δημήτρη Παπαμιχαήλ το 1958. Το 1960 απέσπασε βραβείο α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στη ''Μανταλένα''. Στη συνέχεια γυρίστηκε ''Η Αλίκη στο Ναυτικό'' με επίσης τεράστια εμπορική επιτυχία. Το 1967, η ταινία της ''Διπλοπενιές'' εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ των Καννών, κάνοντας πολύ καλή εντύπωση. Άλλωστε είναι γεγονός πως στον κινηματογράφο η Αλίκη έκανε τα μεγαλύτερα ρεκόρ κυρίως με ταινίες που γύρισε με τη ''Finos Film''. Ώστοσο και ταινίες της με τις εταιρείες ''Καραγιάννης-Καρατζόπουλος'', ''Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης'' είχαν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Eίναι γεγονός πως η Αλίκη κατάφερε μέσα σε μία βραδιά να κάνει πασίγνωστη την μικρή εταιρεία των ''Καραγιάννη-Καρατζόπουλου''. Για να καταλάβετε καλύτερα περί τίνος ρεκόρ μιλάμε,η ''Υπολοχαγός Νατάσα'' που γυρίστηκε το 1970 και ήταν η τελευταία κοινή ταινία Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, ήταν πρώτη σε αριθμό εισητηρίων ως και το 1999 όπου την σκυτάλη πήρε ''Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο''. Σημειωτέον, οι δύο ταινίες που ακολουθούν σε εισπρακτική επιτυχία την ''Υπολοχαγό Νατάσα'' είναι επίσης ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ως κινηματογραφικό της παρτενέρ έχουμε κατά νου κυρίως τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Συνεργάστηκε όμως επιπλέον, με τους Ανδρέα Μπάρκουλη,Αλέκο Αλεξανδράκη,Νίκο Κούρκουλο,Ντίνο Ηλιόπουλο,Θανάση Βέγγο,Νίκο Γαλανό,Άγγελο Αντωνόπουλο,Κώστα Βουτσά,Γιώργο Πάντζα,Κώστα Καρρά,Γιώργο Φούντα,Βαγγέλη Βουλγαρίδη. Με όλους είχε άριστες σχέσεις, εκτός από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ με τον οποίο ερχόταν συνεχώς σε σύγκρουση τόσο για τη θέση των ονομάτων όσο και για το ποσό που έπαιρνε η Αλίκη για κάθε ταινία, καθώς ήταν αρκετά μεγαλύτερο από των υπολοίπων ηθοποιών.(Με το Λάμπρο Κωνσταντάρα και το γιο του Δημήτρη, στα παρασκήνια των γυρισμάτων της ''Αλίκης στο Ναυτικό'')(Στη Ρόδο,στα παρασκήνια της ταινίας ''Το Δόλωμα''- 1964)
(Το 1961,κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ''Αλίκης στο Ναυτικό'')

Μια μεγάλη αγάπη. Το Θέατρο.

Η πρώτη θεατρική της εμφάνιση, ήταν το 1953 ενώ ήταν ακόμα στη σχολή στο ''Ο Κατά φαντασίαν ασθενής'' του Μολιέρου, στο ρόλο της Λουιζόν όπου κέρδισε τις πρώτες θετικές κριτικές. Ακολούθησαν οι ''Φουσκοθαλασσιές''του Μπόγρη την ίδια χρονιά. Στη συνέχεια το 1954 αντικατέστηκε την Άννα Συνοδινού, που λόγω ασθένειας αποχώρησε, στην παράσταση ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα'' μαθαίνοντας το ρόλο της Ιουλιέτας μέσα σε μία νύχτα.Μετά τη σχολή για ένα σύντομο διάστημα ήταν στο θίασο της Κοτοπούλη. Στη συνέχεια, παρέμεινε για τρία χρόνια στο θίασο της Κατερίνας σε δεύτερους ρόλους. Η ευκαιρία ήρθε το 1958, στο έργο ''Ωραία μου κυρία'' στο θίασο του Κώστα Μούσουρη όπου η Αλίκη ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελίζας. Η ''Ωραία μου κυρία'' θεωρείται έργο σταθμός στην καριέρα της καθώς το ανέβασε και άλλες φορές στο μέλλον. Το 1961 συγκροτεί δικό της θίασο και ανεβάζει το έργο ''Καίσαρ και Κλεοπάτρα''. Η προσπάθεια ήταν εξαιρετική. Η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Σολομού, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Νίκου Εγγονόπουλου, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Εκτός από την Αλίκη, στην παράσταση έπαιζαν ο Τζ.Καρούσος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Τζόλυ Γαρμπή, ο Γιώργος Πάντζας, η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Γιώργος Κωνσταντίνου κ.α. Όμως η Αλίκη ήταν ήδη δέσμια της κινηματογραφικής της εικόνας, της ξανθιάς δηλαδή ναζιάρας αθώας κοπέλας που τραγουδάει αμέριμνη. Η παράσταση κέρδισε εξαιρετικές κριτικές αλλά κατέβηκε γρήγορα για έναν απλούστατο λόγο. Οι θεατές δεν γνώριζαν την μελαχρινή Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μέχρι το 1964 ανεβάζει έργα με βασικούς συμπρωταγωνιστές τους Γιώργο Πάντζα και Κώστα Βουτσά όπως ''Χτυποκάρδια στο θρανίο'' και ''Περάστε την 1η του μηνός''. Μέσα στα χρόνια αυτά, η Αλίκη κατόρθωσε να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας των ηθοποιών τόσο στην πρωτεύουσα όσο και σε καλοκαιρινές περιοδείες στην επαρχία και ταυτόχρονα να ανεβάσει το κασέ τους. Γεγονός, που συχνά αναφέρει και ο Κώστας Βουτσάς.(Με το Μάνο Χατζιδάκι) (Κοπή πίτας για το 1963, μετά το τέλος της παράστασης ''Χτυποκάρδια στο θρανίο'')


(Στα γυρίσματα της ταινίας ''Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο'')

Θίασος Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ και τα musicals.

Το 1964 συγκροτεί για πρώτη φορά θίασο με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και ανεβάζουν το έργο ''Κολόμπ'' του Ανούιγ στο θέατρο ''Κεντρικόν''. Λίγους μήνες μετά παντρεύονται και ανεβάζουν με δικό τους θίασο, έργα όπως ''Πειρασμός'', ''Η κόρη μου η σοσιαλίστρια'', ''Αχ, αυτή η γυναίκα μου'', ''Τόπο στα νιάτα'', ''Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα'',''Επτά χρόνια γάμου'', ''Οι Φυλακισμένοι της 2ας λεωφόρου'', ''Η Θεατρίνα'' -που παίχτηκε και στο Λονδίνο με τεράστια επιτυχία-, ''Ωραία μου κυρία'' και η συνεργασία τους λήγει με τη ''Μαντώ Μαυρογένους'' το 1975. Η Αλίκη το 1971 απέκτησε το δικό της θέατρο, που υπάρχει και σήμερα, το θέατρο ''Αλίκη''. Απομένει μόνη θιασάρχης και ανεβάζει έργα όπως ''Καμπίρια'', ''Το νυφικό κρεβάτι''. Στο μεταξύ, η Αλίκη φέρνει στο ελληνικό θέατρο τα musicals. Το 1977 ανεβάζει αυτή τη φορά σε μορφή musical το ''Ωραία μου κυρία''. Ακολουθούν -σε μορφή musical πάντα-τα ''Cabaret'', ξανά ''Καμπίρια'' , ''Εύθυμη Χήρα'', ''Τζούλια''. Το 1980 ταξιδεύει στο Λονδίνο για να αποκτήσει τα δικαιώματα της ροκ όπερας 'Εvita''. Το κατορθώνει, καταστρέφει ένα μέρος του θεάτρου για να μπει η ορχήστρα, ξοδεύει πολλά χρήματα και πολύ χρόνο και το 1981 την ανεβάζει με συμπρωταγωνιστές τον Δημήτρη Μαλαβέτα και βέβαια τον Βλάσση Μπονάτσο, στο ρόλο του Che. Για την παράσταση αυτή, βραβεύτηκε ως η καλύτερη ''Εvita'' στον κόσμο. Δέκα χρόνια μετά, το 1984, συνεργάζεται ξανά με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο ''Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα'', το οποίο κάνει και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Τεράστια εισπρακτική επιτυχία. Την επόμενη χρονιά ανεβάζει επίσης με επιτυχία στην Επίδαυρο τη ''Λυσιστράτη'' και το 1986 συνεργάζεται ξανά με τον Παπαμιχαήλ για τελευταία φορά στη ''Φιλουμένα Μαρτουράνο''. Παράσταση που δεν πήγε και τόσο καλά, καθώς η Αλίκη...έβαψε για τις ανάγκες του ρόλου τα μαλλιά της καστανά. Ωστόσο οι κριτικές υπήρξαν πολύ ικανοποιητικές. Μέχρι το 1996, ανέβασε έργα με μεγάλη επιτυχία όπως ''Το Γλυκό πουλί της νιότης'' ύστερα από προτροπή της Μελίνας Μερκούρη, ''Η Κυρία δεν με μέλει'', ''Μις Πέπσι'', ''Σίρλευ Βαλεντάιν'' -που πρόκειται για μονόλογο δύο ωρών-. Η Αλίκη υπηρέτησε το θέατρο με απίστευτη συνείδηση για 40 χρόνια.(Από το ''Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα'')(Από τη ''Θεατρίνα'')(Σελίδα θεατρικού προγράμματος της παράστασης ''Το γλυκό πουλί της νιότης'')
(Από το ''Αχ, αυτή η γυναίκα μου'' στο θέατρο)

Οι συνεργασίες

Συνεργάστηκε με πολλούς ανθρώπους και όλοι ήταν εξίσου ταλαντούχοι και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Από συνθέτες συνεργάστηκε κυρίως και στο θέατρο και στον κινηματογράφο με τον Μάνο Χατζιδάκι. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις είχε πει χαριτολογώντας ''Δύο είναι οι Αλίκες που με ταλαιπωρούν. Η μητέρα μου και η Βουγιουκλάκη.'' Επίσης συνεργάστηκε με τους Μίμη Πλέσσα,Γιώργο Ζαμπέτα,Σταύρο Ξαρχάκο,Γιώργο Κατσαρό,Θάνο Μικρούτσικο,Μίκη Θεοδωράκη,Σταμάτη Κραουνάκη. Από σκηνοθέτες κυρίως με τον Αλέκο Σακελλάριο αλλά και με τους Ντίνο Δημόπουλο,Νίκο Τσιφόρο, Κώστα Τσιάνο,Ανδρέα Βουτσινά,Μίνω Βολανάκη,Σπύρο Ευαγγελάτο,Αλέξη Σολομό,Μάουρο Μπολονίνι αλλά και με τον Σταμάτη Φασούλη τον οποίο και συμβούλεψε να μη μείνει μόνο στην επιθεώρηση διότι θα χαραμίσει το ταλέντο του. Και όπως αποδείχθηκε είχε δίκιο. Τέλος, η Αλίκη κατάφερε μέσα από τις παραστάσεις της να αναδείξει νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, οι οποίοι κατάφεραν και έκαναν λαμπρή καριέρα. Όπως Δάνης Κατρανίδης, Κώστας Σπυρόπουλος,Γιάννης Μπέζος,Παύλος Χαικάλης,Άντζελα Γκερέκου,Ελένη Ράντου,Παύλος Χαικάλης, Κοραλία Καράντη,Αλέξανδρος Ρήγας κ.α.(O θίασος της παράστασης ''Λίγο πιο νωρίς, Λίγο πιο αργά'' διασκευή του ''Σαραντά Καράτια''.Από την παράσταση αυτή εμπνεύστηκε ο Αλ.Ρήγας το σενάριο του ''Dolce Vita'')

Ανατρεπτικές δηλώσεις

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έδωσε χιλιάδες συνέντευξεις. Αφού ακόμα και το όνομα της ήταν αφορμή να ξεπουληθούν όλα τα τεύχη κάποιου εντύπου. Οι περισσότερες συνεντεύξεις της βέβαια ήταν σχεδόν προμελετημένες. Η Αλίκη, είχε το χάρισμα, τη δυνατότητα, το ταλέντο, ή όπως αλλιώς λέγεται, να λέει σε κάθε συνέντευξη αυτά που ήθελε η ίδια να πει, άσχετα από τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Ανατρεπτικές συνεντεύξεις έδωσε ελάχιστες. Μία απ'αυτές την έδωσε λίγο καιρό μετα τό πρώτο της διαζύγιο εμφανώς πικραμένη και κουρασμένη. Ακολουθεί απόσπασμα:
''Είμαι η γυναίκα που τόλμησε να πάρει διαζύγιο, που τόλμησε να πει ότι ο άντρας της την έσπαγε στο ξύλο, που παίζει μια πόρνη στο θέατρο με πολύ κέφι -εκείνο τον καιρό έπαιζε την ''Καμπίρια''-, που βρίζει, που είναι απελευθερωμένη στο σεξ. Μια γυναίκα εκατό τοις εκατό. [...] Δεν είμαι η γυναίκα που νομίζετε πως είμαι. Στρίγγλα,αποβλακωμένη,ανέραστη,γυναίκα-βρέφος και άλλες κουταμάρες. Για ό,τι είμαι σήμερα είστε συνένοχοι όλοι σας.'' Η Αλίκη της εποχής ήταν εξοργισμένη. Συνεχίζει λέγοντας ''Απελευθερώθηκα. Ξέσκισα μέσα μου τα ταμπού του καλού κοριτσιού. Το καλό κορίτσι πέθανε. Δέχτηκα είκοσι χρόνια ένα τέτοιο καταναγκασμό, δέχτηκα μια συζυγική σχέση που δε μου πήγαινε, δέχτηκα τις χειροπέδες που μου φορέσανε οι νοικοκυρές και τα κοριτσόπουλα κι έπεσα θύμα του καλού κοριτσιού και της καρδιάς μου. Σήμερα πήρα τα ηνία της δουλειάς στα χέρια μου. Και το όνομα μου δεν είναι Αλίκη. Αλλά Καμπίρια.'' Η συζήτηση πηγαίνει σε θέμα ταλέντου. Η Βουγιουκλάκη σ'αυτή τη συνέντευξη δεν μάσησε καθόλου. ''Ας αφήσουμε τις σεμνοτυφίες κατά μέρος. Είμαι πολύ καλή ηθοποιός. Τι στο διάολο είμαι τότε αν δεν είμαι καλή ηθοποιός; Γιατί στέκομαι ακλόνητη τόσα χρόνια; Είμαι τόσο όμορφη; Υπάρχουν και πολύ πιο όμορφες από μένα. Είμαι τόσο προκλητική; Υπάρχουν κάτι μανούλια στο θέατρο...Δεν είμαι και τόσο έξυπνη. Αλλά σίγουρα είμαι πολύ καλή ηθοποιός και το λέω σήμερα με απελπισία πως όσοι βρέθηκαν γύρω μου, οι ευκαιρίες που μου δόθηκαν, ό,τι έκανα στο σινεμά ήταν κατώτερο μου.[...] Εγώ μέσα σε δεκαπέντε χρόνια πέρασα από κάτι Συμπληγάδες! Πέρασα από θύελλες πολιτικές,δικτατορίες, από κάτι ρετσινιές φοβερές, από ένα δήθεν ειδύλλιο με το βασιλιά, από διαζύγιο, ξυλοδαρμούς,συκοφαντίες και άντεξα. Λοιπόν, τι συμβαίνει με εμένα; Κάτι έχω μέσα μου και ψάχνετε εσείς να το βρείτε που άλλοτε με θεωρείτε μια κυρία του σαλονιού,άλλοτε μια άψογη μαθητριούλα και άλλοτε μια αριβίστρια που ό,τι θέλησε το κέρδισε κοροιδεύοντας τον κόσμο.''(Στα καμαρίνια, στην πρεμιέρα της παράστασης ''Καίσαρ και Κλεοπάτρα'' το 1961 με τον Μ.Χατζιδάκι)

Απαντήσεις σε επικριτές

Την ίδια εποχή, εν μέσω δικαστικών διαμαχών ο Παπαμιχαήλ δίνει μια συνέντευξη όπου εκτός άλλων αμφισβητεί και το ταλέντο της πρώην συζύγου και συνεργάτιδας του. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά. Αλλά ούτε και η τελευταία. Η Αλίκη ρωτήθηκε για τη δήλωση αυτή και απάντησε επίσης ξεκάθαρα. ''Πώς είναι δηλαδή ένας σοβαρός ρόλος; Προβληματισμένος είναι ο κάθε ρόλος. Είχα σκοπό να παίξω τη ''Στρίγγλα''. Βρίσκετε πως θα ήμουν πιο ποιοτική και ταλαντούχα ηθοποιός αν την έπαιζα; Ελάτε τώρα...ας τα λένε αυτά τα παιδάκια στο σχολείο. Αυτή την καραμέλα ότι δεν έχω ταλέντο την πιπιλίσαμε αρκετά χρόνια. Έλιωσε πια. Το σανίδι είναι δύσκολο και άγριο πράγμα. Δεν μπορεί να σταθεί τόσα χρόνια μια θεατρίνα αν δεν είναι σπουδαία. Θα μου πείτε, μόνη σου λες ότι είσαι σπουδαία; Μα, βγαίνει από μόνο του.Βαρέθηκα σε όλη μου τη ζωή να ακούω δύο πράγματα. ''Δεν έχει ταλέντο'' και ''Δε θα γεράσει πια;'' Βαρέθηκα, κουράστηκα.'' Σε κάποια άλλη συνέντευξη της απευθυνόμενη στους επικριτές της είπε : ''Είμαι αληθινή και όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν σταρ. Είμαι η πραγματική σταρ.Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα.Είμαι πραγματικά ταλαντούχα.Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες.Έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες. Έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ.''(Στα παρασκήνια της ''Μανταλένας''. Η Αλίκη αγκαλιά με τον Αλέκο Σακελλάριο, μπροστά της ο Βασίλης Καίλας και δίπλα ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ)

Υποθέσεις

Αυτή ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μια γυναίκα που για πολλούς γεννήθηκε για να γίνει σταρ. Για να γίνει αυτό που έγινε. Η ίδια είπε για τη ζωή της ''Έζησα μια ζωή γεμάτη,λαμπερή.Ευτυχισμένη; Δυστυχισμένη; Δεν ξέρω. Ίσως τελικά η περίπτωση ''Αλίκη Βουγιουκλάκη'' να ήταν πολύ κακό για το τίποτα.'' Και στη συνέχεια ''Πιστεύω πως πολλά θα μου αναγνωριστούν όταν εγώ...δεν θα είμαι πια εδώ.''

Μια ροζ γάτα...

Ήταν μια φορά ένα κορίτσι στο Μαρούσι που έδινε τις δικές του παράστασεις. Ήθελε να ανεβάσει τη ''Γέννηση του Χριστού'' και χρειαζόταν λεφτά για να αγοράσει φτερά αγγέλου. Μάζεψε τα παιχνίδια του και έστησε με τα χέρια του το δικό του μαγαζί. Το βάφτισε ''Θάλεια''. Έτσι έλεγαν την καλύτερη του φίλη. Πέρασαν μέρες. Κάποτε ένας περαστικός αγόρασε ένα βόλο. Την άλλη μέρα ένας μανάβης όμως πέρασε με το άλογο του.Το κοριτσάκι τσίγκλησε το άλογο και αυτό κατέστρεψε το μαγαζί. Και η Αλίκη δεν απέκτησε ποτέ τα φτερά αγγέλου. Μονάχα κοίταξε τον ουρανό και ψιθύρισε ''Γιατί να'ναι τόσο σκληρός ο κόσμος;''. Η μικρή Αλίκη έγραψε στο δημοτικό μια έκθεση για τη ζωή. ''Η ζωή μοιάζει με τον μαυροπίνακα της τάξης μας. Κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν τις κιμωλίες. Γράφουμε, ζωγραφίζουμε και κάποτε τελειώνουμε. Είμαι κι εγώ μια κιμωλία. Αλλά θέλω να ζωγραφίσω χρωματιστά τοπία στον μαυροπίνακα. Χρωματιστά και μαγικά.'' Και να! Όντως τα κατάφερε! Η Παπασταύρου -όπως την κατέγραψαν στο βιβλίο ασθενών στο Ιατρικό Κέντρο-, η Μανταλένα, η Λίζα, η Αλίκη Βουγιουκλάκη παρέμεινε ως το τέλος αυτό που την ήθελε το κοινό. Αυτό που τόσο εύστοχα είπε ο Κ.Γεωργουσόπουλος. Μια ροζ γάτα πάνω σε ανεπούλωτα τραύματα.

Επίλογος

Στην κηδεία, τέσσερις γενιές την θρήνησαν. Πολλές γυναίκες λιποθύμησαν. Ο κόσμος έκλαιγε. Τα συνηθισμένα πηγαδάκια. Οι συνηθισμένες κουβέντες. ''Δεν το πιστεύω. Δεν είναι δυνατόν.'' Τα στεφάνια με τα λουλούδια πολλά. Ένα γράφει ''Γλυκό κορίτσι''. Τα παιδάκια κλαίνε. Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά δεν είναι πια εδώ. Η κηδεία της μοιάζει με εκείνη της ''Evita'' που η Αλίκη έπαιξε ζηλευτά 15 χρόνια πριν. ''Για δείτε λάμψη!Για δείτε στυλ! Όλη η χώρα συνάχτηκε εδώ και θρηνεί μια θεατρίνα. Την Εύα Περόν.''
Όλοι ήταν στην τελευταία πρεμιέρα της και την χειροκρότησαν. Πέταξε σαν το γλυκό πουλί της νιότης σε έναν ουρανό που δεν έγινε ποτέ πια πιο γαλανός.
[Μικρή σημασία έχει. Πριν δύο χρόνια βρέθηκα και εγώ στο Α'νεκροταφείο για μια κηδεία. Έτυχε να βρεθώ και στον τάφο της.Συμπτωματικά, δίπλα σχεδόν ήταν και εκείνος της Έλλης Λαμπέτη. Στο παγκάκι, κοντά στο τάφο της ήταν γραμμένο το όνομα ''Αλίκη'' και δίπλα η ημερομηνία της κηδείας. 25/7/96.]
''Ε και όταν φύγω...πείτε πως χάσατε ένα χαμόγελο.''- κατέληξε κάποια στιγμή η ίδια η Αλίκη για το τέλος της.
Και εγώ θα κλείσω εδώ με μια φράση ενός τραγουδιού αφιερωμένου στην ίδια :
Και αν μια μοίρα ασπρόμαυρη ξανάφτιαχνε ταινία...θα'σουν συμμαθήτρια μας πάλι στα θρανία...

Η Αλίκη εδώ και 14 χρόνια δεν είναι εδώ.
Και καμιά δεν μπόρεσε να την αναπληρώσει.
Καμιά.
Γι'αυτό την παραδέχομαι κυρίως.
Πηγές : Έχω ένα μυστικό-Γ.Παπαμιχαήλ
Γλυκό Κορίτσι-Μαλβίνα Κάραλη
Δημήτρης Παπαμιχαήλ,Ένας Μύθος Μια Ιστορία-Μ.Δελαπόρτας
Φωτογραφίες-Εκ διαφόρων fan club στο internet.

Σχετικά videos από το youtube :
http://www.youtube.com/watch?v=oPF5r0Ps478&feature=related -Τελευταία λόγια- Τελευταία παράσταση ''Μελωδία της Ευτυχίας''
http://www.youtube.com/watch?v=bYAGCpodjZY&feature=related -Ταφή [Υπάρχει κάποια ασέβεια από την πλευρά των δημοσιογράφων]
http://www.youtube.com/watch?v=YoNyRpSLvJU&feature=related -Ειδήσεις Mega για το θάνατο της.
http://www.youtube.com/watch?v=RAsttB77WsU&feature=related - Ειδήσεις Ant1 για το θάνατο της, α'μέρος [Ιατρικό Ανακοινωθέν-Λαικό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης]
http://www.youtube.com/watch?v=JuiJ4P5aG58&feature=related Β'μέρος. [Οι γιατροί μιλούν για ιατρικό φαινόμενο και εκθειάζουν το θάρρος της]

Σήμερα, εκεί που περπατούσα αμέριμνη με ένα πλαστικό ποτήρι freddo ανά χείρας, είδα μία γνώριμη φιγούρα να κοιτάζει σε μια βιτρίνα μια σειρά από ηλεκτρικές κιθάρες. Έβαλα φωνή από απέναντι.

-Στέφανε!Ρε Στέφανε!Εσύ είσαι ρε;
Με κοίταξε, χαμογέλασε και πλησίασε.
-Τελικά, μόνο τα βουνά δεν σμίγουν.
-Πώς χάθηκες έτσι;
-Σου το είχα πει ότι γυρνάω από δω και από κει. Α, καθόλου δεν με προσέχεις όταν σου μιλάω. Εσύ; Πώς ζεις;
-Έλα; Δεν ζω.
-Μέγα σφάλμα. Μην στεκόμαστε όρθιοι.
-Να, πάμε σε εκείνο το παγκάκι.
Καθόμαστε στο παγκάκι. Κοιτάμε αυτά που γράφει πάνω. Του μιλάω πρώτη.
-Δες εδώ έρωτες και μέλια. Λες να'ναι ακόμα μαζί όλοι αυτοί;
-Χλωμό. Άντε στα δέκα ζευγάρια, να'ναι τα δύο μαζί ακόμα.
-Άουτς. Άσχημο αυτό.
-Έλα, μωρέ τώρα. Στα λόγια όλοι καλοί είμαστε. Εντάξει, όχι και όλοι. Οι περισσότεροι.
-Δίκιο έχεις. Να'ξέρες τι υποσχέσεις έχω ακούσει εγώ. Και τι ερώτικα λόγια, ε;
-Δεν ξέρω αλλά μπορώ να φανταστώ. Πώς τα περνάς;
-Διάβασμα κατά κύριο λόγο. Πρόβες. Βόλτες. Πάνω-κάτω αυτά.
-Και ο έρωτας;
-Κοίτα να δεις, ο έρωτας δεν χωράει στη ζωή όλων. Υπάρχουν δηλαδή στιγμές που προτιμά κάποιος να τον κρατήσει μακριά απ'τη ζωή του για το καλό του.
-Μα, τι διπλωματική απάντηση γλυκιά μου. Όπως το λες μου θυμίζει ένα τίτλο από ένα έργο του Σαίξπηρ.
-Αγάπης αγώνας άγονος.
-Αυτό ακριβώς.
-Θα περάσει πάντως και αυτή η φάση.Και μετά θα προσαρμοστώ. Θα συμβιβαστώ ξανά.
-Σαν εμένα;
-Σαν όλους.
-Μην το κάνεις αυτό Δανάη. Έχεις δει μια ταινία ''Ένας νομοταγής πολίτης'';
-Ναι.Λίγο πριν την μεταπολίτευση που δεν έγινε ουσιαστικά και ποτέ.
-Ακριβώς. Δεν σου άφησε τίποτα αυτή η ταινία;
-Δεν ήταν πολύ αισιόδοξο το μήνυμα. Ή το σύστημα ή το τρελάδικο.
-Σίγουρα θα υπάρχουν και μέσες λύσεις.
-Αυτό βαρέθηκα Στέφανε. Τις μέσες λύσεις. Το μέτριο. Μια ζωή το μέτριο. Όχι, προτιμώ το τρελάδικο.
-Και πως θα κάνεις θέατρο βρε κουτή;
-Θα κάνω θέατρο στο τρελάδικο. Δεν βλέπω κανένα εμπόδιο.
-Δανάη πρέπει να τους γράψουμε όλους. Να τους ξεφορτωθούμε. Βλέπω την μάνα μου. Μια συμβιβασμένη κυράτσα. Βλέπω και τον πατέρα μου. Ένας αυταρχικός που δεν ξέρω αν ένιωσε ποτέ ευτυχισμένος. Θες να γίνεις έτσι; Εγώ πάντως δεν θέλω να με δω να γίνομαι σαν τον πατέρα μου. Τρελάδικο και εγώ με 1000. Άμα δεν υπάρχει άλλη λύση.
-Υπάρχει. Αυτοκτονία. Αλλά μάλλον είναι κάτι το δειλό.
-Σαν τη Γώγου ή σαν τον Άσιμο.
-Πράγματι. Αυτοί, αυτό προσπάθησαν. Να αποδράσουν. Η Γώγου το πάλεψε με τα ναρκωτικά, δεν οδηγήθηκε βέβαια πουθενά.
-Θυμάσαι το τέλος της ταινίας;
-Ναι...ο γιατρός λέει ότι θα γίνει καλά, θα παντρευτεί αυτή που πρέπει, όχι αυτή που αγαπάει, θα κάνει παιδιά, θα τα βαφτίσει, θα επιστρέψει στη δουλειά του, θα προσαρμοστεί όπως η οικογένεια του. Όπως όλοι.
-Τελευταία σκηνή όμως...πλησιάζει η αληθινή του αγάπη στα κάγκελα του τρελοκομείου.Αυτός της κόβει ένα λουλούδι.Και η κάμερα προχωρά σε ένα παιδάκι που παρακολουθεί την όλη σκηνή.Και το παιδί συμβολίζει...
-Την ελπίδα. Πως η νέα γενιά θα τα καταφέρει καλύτερα. Μαλακίες. Σαν τους γονείς μας θα γίνουμε. Οι επόμενες γενιές θα'ναι χειρότερες.Βέβαια είμαστε η εξυπνότερη γενιά, αλλά μας μεγαλώνουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και μας αποκοιμίζουν.
-Ω, Θέε μου. Για αυτό διάλεξες το θέατρο.
-Τι θες να πεις;
-Μέσα στη ψυχή σου κρύβεις ένα ηφαίστειο που σιγοβράζει. Αν γίνει η έκρηξη όλα θα καταστραφούν. Κατέφυγες στο θέατρο συγκρατώντας την έκρηξη.
-Ή μάλλον καθυστερώντας την.
-Έστω.
-Βέβαια, όλο αυτό ξεκίνησε στα 13.
-Είμαστε η εξυπνότερη γενιά.Εσύ η ίδια το είπες. Όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί επέλεξαν το θέατρο γιατί μισούσαν τον κόσμο που ζούσαν. Και απορώ πως δεν είσαι αναρχική,ε.
-Μα και οι αναρχικοί μέρος του συστήματος είναι. Το θέμα είναι να'σαι ελεύθερος. Όχι δακτυλοδεικτούμενος, όχι να κολλάς ταμπέλες στον εαυτό σου. Να μην είσαι αναρχικός, ούτε φασίστας, ούτε δημοκράτης. Να'σαι κάτι εντελώς το ξεχωριστό, το μοναδικό. Το πραγματικά μοναδικό.
-Δανάη μπράβο. Έχεις πιάσει το νόημα, πιστεύω. Βέβαια δεν ξέρω αν θα φτάσεις ποτέ εκεί που θες, αλλά θα'χεις ένα υπέροχο ταξίδι.
-Η διαδρομή δεν μετράει; Όχι ο προορισμός. Θεσσαλονίκη ήσουν;
-Όχι. Πήγα Πάτρα.
-Πώς και έτσι;
-Ήθελα να δω τις Πατρινιές. Τρομέρες καπάτσες. Καλά τα λένε.
Τα τελευταία λόγια συνοδεύτηκαν και από το κλείσιμο του ματιού του.
-Ερωτικές περιπέτειες Στεφανάκο;
-Μην μου κάνεις σκηνή. Πλάκα σου κάνω. Αν θες να ξέρεις...έχω να κάνω σεξ...18 μέρες.
-Τι μου λες. Τρομερό πλήγμα.
-Είμαι σίγουρος ότι το έχεις κάνει πιο πρόσφατα από εμένα και μιλάς εκ του ασφαλούς.
-Ο Αριστοτέλης συνιστούσε το μέτρο στις ηδονές.
-Το θέμα είναι κούκλα μου πως αυτός ο Αριστοτέλης σιγά μην ένιωσε ποτέ ευτυχισμένος. Όλο λόγια και θεωρίες. Προτιμώ να την περάσω τζαμάτα τώρα στα νιάτα, παρά στα 80 να κατακτήσω την αρετή.
-Αυτό που λες έχει μια βάση.
-Και είμαι σίγουρος ότι πιστεύεις το ίδιο. Ταιριάζουμε εμείς παιδί μου. Είμαστε τάλε κουάλε.
-Ναι. Και ένα πράγμα ξέρω. Ούτε εσύ ούτε εγώ θα γίνουμε ποτέ υπάλληλοι σε δημόσιες υπηρεσίες.
-Αυτό μπορώ να στο ορκιστώ εδώ και τώρα.
Σηκώνει το χέρι του για όρκο.
-Σε πιστεύω.
-Πες όρκο.
-Ορκίζομαι να μην γίνω ποτέ δημόσιος υπάλληλος
-Ορκίζομαι να μην γίνω ποτέ δημόσιος υπάλληλος
-Να μην παντρευτώ αν δεν ερωτευτώ
-Να μην παντρευτώ αν δεν ερωτευτώ.
-Να μην ζητήσω ποτέ χάρες από βουλευτές
-Να μην ζητήσω ποτέ χάρες από βουλευτές
-Και να μη γίνω και εγώ ο ίδιος πολιτικός.
-Και να μη γίνω και εγώ ο ίδιος πολιτικός. Λοιπόν, ο μήνας έχει 16. 16 Ιουλίου 2010 δόθηκε όρκος. Έχεις στυλό;
-Όχι. Πάω να αγοράσω ένα bic από το περίπτερο. Κράτα τον καφέ.
Επιστρέφω ύστερα από δύο λεπτά.
-Τον έφερα. Καλά τι έκανες ρε; Ήπιες τον μισό καφέ!
-Μμμ..πετιμέζι τον πίνεις.Να ξέρεις, εγώ τον θέλω μέτριο.
-Τι το θες το στυλό;
-Πώς θα οριστικοποιηθεί ο όρκος; Αν και εδώ θέλουμε μαρκαδόρο αλλά τούτα τα πενιχρά μέσα διαθέτουμε. Θα γράψω ''Η Δανάη -καθ'ότι οι κυρίες προηγούνται- και ο Στέφανος έδωσαν όρκο. 16/07/10.
-Θα νομίζουν όρκο αγάπης.
-Άσε να νομίζουν ό,τι θέλουν.
-Έρχεσαι Κέρκυρα;
-Για πότε λέμε, γιατί είμαι και full πρόγραμμα.
-Τελευταία εβδομάδα Ιουλίου.
-Μέσα. Έκλεισε. Μην ξαναχαθείς όμως μωρή.
-Κόψε το δούλεμα ε. Θα σκοτωθούμε.
-Πάντα ήθελα να με σκοτώσει μια γυναίκα.
-Μπα; Προς τι το βίτσιον;
-Είναι τρομερό να εξωθείς μια γυναίκα σε τέτοια πράξη. Καθ'ότι οι γυναίκες κότες από τη φύση τους.
-Έλα τώρα.Και εγώ έτσι το βλέπω, για τον ερωτικό σύντροφο. Εμένα που με βλέπεις έχουν αποπειραθεί να με πνίξουν δύο διαφορετικά άτομα. Όρμησαν δηλαδή κανονικά.
-Καλά, δεν μου κάνει εντύπωση.Και εμένα θα μπορούσες να με οδηγήσεις εκεί εύκολα.
-Τώρα άσχετο. Θα ήθελες κάποτε να κάνεις ένα παιδί;
-Μαζί σου ή γενικά;
-Και τα δύο.
-Και στα δύο ναι απαντάω. Αλλά να το ξέρεις. Τα καλύτερα παιδιά είναι αυτά των ερωτευμένων.
-Λες να μη το ξέρω; Στη σύλληψη του παιδιού πρέπει να σε οδήγησει το πάθος και ο έρωτας που νιώθεις για τον ή την σύντροφο σου, που όμως τον ή την βλέπεις σαν άντρα ή γυναίκα και όχι σαν πατέρα ή μάνα.
-Ακριβώς. Διότι ειδάλλως το παιδί θα γεννηθεί..πολύ ξενέρωτο να το πω. Kαι η μεγαλύτερη βλακεία είναι που μερικοί κάνουν παιδιά όχι από την ανάγκη της αναπαραγωγής που νιώθεις μέσω του έρωτα αλλά για να καλυτερέψουν έναν γάμο τελειωμένο. Εμείς καταλαβαινόμαστε τελικά. Είναι η ιδέα μου ή υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός;
-Μάλλον δεν είναι ιδέα σου.Εκτός αν έχουμε τις ίδιες ιδέες.
-Και αυτό παίζει. Μην με κοιτάς με αυτά τα μεγάλα λαμπερά ματάκια γιατί ζαλίζομαι ο άνδρας. Οι βλεφαρίδες ψεύτικες;
-Τι λες μωρέ; Τράβα όσο θες, δεν ξεκολλούν.
-Δεν θα ήθελα να σε πονέσω. Χμ. Πάμε; Γιατί θα παρεκτραπώ.
-Και δεν πάμε..;