Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Ένα Σάββατο αλλιώτικο απ'τα άλλα.

Λάθη. Πάντοτε τα ίδια λάθη.
Ποιος είπε πως τα λάθη μας, μας διδάσκουν?
Εγώ πάντως είμαι αυτό που λένε ''ανεπίδεκτη μαθήσεως''.
Λάθη από εκείνα που γεννούν γλυκές αμαρτωλές βραδιές.
Τα βράδια, αν το παρατηρήσει κανείς οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά.
Ίσως να φταίει ο ουρανός με τα αστέρια του.
Ίσως το ολόγιωμο φεγγάρι που επιτρέπει κάθε είδους όνειρα.
Ίσως αυτό το αεράκι έρωτα που φυσά ανάμεσα μας.
Τέτοια ήταν και η βραδιά του Σαββάτου.
Γιατί να ανήκω στην ίδια παρέα με τον πρώην μου?
Γιατί να είναι τόσο ξεσηκωτική η άνοιξη?
Γιατί να πιούμε?
Γιατί να'ναι τόσο γλυκός ο έρωτας?
Ναι, είναι υπέροχο να αγαπάς και να νιώθεις πως σ'αγαπούν.
Είναι απερίγραπτο, είναι μαγικό.
Όταν τον κοίταξα στα μάτια, ένιωθα τις αντιστάσεις μου να υποχωρούν.
Ήπια λίγο, ήμουν κουρασμένη και ζαλίστηκα.
Ζαλίστηκα από τα λόγια του περισσότερο παρά από το ποτό.
Έτυχε να καθίσω δίπλα του, στην αρχή δεν μιλούσαμε.
Ύστερα με το πρώτο ποτό χαλάρωσε.
''Σ'αγαπάει αυτός όσο σ'αγάπησα εγώ?''
''Είσαι ερωτευμένη μαζί του?''
Kαι τόσα άλλα, που με έβαλαν σε σκέψεις.
Εκείνη την στιγμή, με σιχάθηκα.
''Χριστέ μου'' σκέφτηκα ''τι έχω κάνει?''
Εκμεταλλεύομαι έναν άνθρωπο.
Νιώθει κάτι για εμένα, δεν λέω φυσικά πως είναι έρωτας.
Μα είναι ''κάτι''.
Και αυτό το ''κάτι'' εγώ τουλάχιστον δεν το νιώθω για αυτόν.
Στηρίχτηκα πάνω του απλά για να γλυτώσω.
Και στην αρχή δεν σκέφτηκα καν πως ίσως αυτός να διαλυόταν από όλο αυτό.
Σκέφτηκα να τον χωρίσω, εκείνη κιόλας τη στιγμή.
Eίχα πιει όμως, ίσως να μη το έκανα με βάση την λογική.
Οπότε και το ανέβαλλα.
Ο Γιώργος ανέθεσε, -τείνω να πιστεύω επιτηδευμένα- στον Σταύρο να με πάει σπίτι μου.
Ήμασταν και οι δυο ζαλισμένοι, όχι όμως λιώμα.
Εκείνος ήταν διστακτικός σε όλη την διαδρομή.
Εγώ τον ταλαιπωρούσα τον καημένο, με όσα του έλεγα.
''Μου έχεις λείψει. Σε παρακαλώ, γλίτωσε με από όλο αυτό.''
Και εκείνος σαν να μη με άκουγε
''Υπάρχει ο Φαντομάς, κατά κόσμον Δημήτρης. Και ίσως θα'πρεπε να του τηλεφωνήσω, να σε πάει αυτός στο σπίτι.''
Πιστεύω, πως γενικά στην ζωή μου θεατρινίζω.
Εκείνη την στιγμή, δεν ξέρω τι με έπιασε.
Μίλησα αληθινά, σχεδόν ωμά.
''Δεν υπάρχει ο Δημήτρης. Μόνο εσύ υπάρχεις. Πάντα εσύ υπήρχες. Ο Δημήτρης ξέρει καλά, πως ακόμα είμαι ερωτευμένη μαζί σου...''
Τον έπεισα να πάμε σπίτι του. Οι γονείς μου έλειπαν σε κάποιο ταξίδι και βρήκα την πρόφαση να του πω, πως σαν μεθυσμένη που είμαι, δεν θα'πρεπε να με αφήσει μόνη μου.
Μισή ώρα το συζητούσαμε, καθισμένοι σε κάτι σκαλοπάτια.
Στο τέλος του είπα
''Δε θα γίνει τίποτα. Και άλλες φορές έχω μείνει σπίτι σου φιλικά.''
Και πήγαμε και συζητούσαμε για χίλια δυο πράγματα.
Απέφευγε να με κοιτάζει στα μάτια.
Είχαμε ανοίξει την μπαλκονόπορτα και συνεχώς κοιτούσε τις απέναντι αμυγδαλιές.
Κάποια στιγμή, πήγα κοντά του και τον φίλησα, τον αγκάλιασα.
Και τ'άλλα ακολούθησαν από μόνα τους μα σαν να'ταν όλα προσχεδιασμένα.
Ακουγόταν απέξω το θρόισμα των φύλλων και κάποια λιγοστά αυτοκίνητα.
Κάποιος ερωτευμένος προφανώς, άκουγε κάτι άθλια καψουρότραγουδα.
Έτσι γεννιούνται οι αμαρτωλές νύχτες.
Ανάμεσα στον έρωτα και την αθλιότητα.
Έχουν βέβαια, συνήθως και εξομολογητικό χαρακτήρα.
Λόγια, λόγια που του τα είπα για πρώτη φορά.
Λόγια που άκουσα και εγώ για πρώτη φορά.
Ίσως να ήμασταν και οι δυο έτοιμοι για εξομολογήσεις.
Να'ρθε ο καιρός μας.
Και ύστερα αγκαλιασμένοι, να ψάχνουμε τις αιτίες του χωρισμού.
Γύρω στις 4 το πρωί. Ο ερωτευμένος απέναντι, μάλλον είχε κοιμηθεί.
'Η σκεφτόταν σιωπηλά τον ερωτά του.
Πολλές οι αιτίες που μας ήρθαν στο μυαλό.
Ζήλειες, προκλητικότητα,πείσμα.
Και στο τέλος ένα κατηγορηματικό συμπέρασμα από τον Σταύρο:
''Δεν ήταν έρωτας τελικά. Ήταν παρεξηγήση''.
Kαι συνέχισε ''Ήταν άσχημη παρεξήγηση''.
Αγάπη μου, άσχημος δεν ήταν ο έρωτας.
Άσχημος ήταν ο εγωισμός.
Όλες τις αιτίες αυτός τις γέννησε.
Ο εγωισμός μας.
Θέλει υποχωρήσεις ο έρωτας.
Σ'όλους το λέγαμε. Ποτέ δεν το εφαρμόσαμε.
Και άσχημος είναι γενικά ο εγωισμός.
Σ'αγκάλιασα, δεν είχες κοιμηθεί.
''Μη σκέφτεσαι τίποτα. Σημασία έχει μόνον η αγάπη.''
''Έχεις δίκιο''.
''Μη κοίτας όσα έφυγαν Σταύρο. Πάντα μπροστά σου να κοιτάς''.
Αχ, αυτές οι αμαρτωλές βραδιές....

1 σχόλιο:

  1. wow. μ'άρεσε το κειμενό σου..ο τρόπος εξιστόρησης σου... συμφωνώ απόλυτα με το "Αγάπη μου, άσχημος δεν ήταν ο έρωτας.
    Άσχημος ήταν ο εγωισμός.
    ..Θέλει υποχωρήσεις ο έρωτας."
    αχ... κι αυτοί οι πρωην μας και η πρωσήλωση μας σ αυτούς..!!!πότε θα ξυπνήσουμε γαμωωωω?? αφού δεν μπόρεσαν τότε γιατί να μπορέσουν τώρα...?!???? :/ καλά κουράγια!:*

    ΑπάντησηΔιαγραφή