Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Μια ένδειξη, γαμώτο.

Συναντιόμαστε, σε κοιτάζω στα μάτια και προσπαθώ να συγκρατήσω όσα θέλω να σου πω.
Κρίμα ρε γαμώτο, που δεν σε είδα ποτέ ως φίλο.
Στην αρχή σε αντιπαθούσα και μετά σε ερωτεύτηκα.
Αν σε είχα δει ως φίλο, θα ήταν όλα πιο εύκολα ίσως.
Μυρίζω τ'άρωμα σου και θυμάμαι πολλά.
Θυμάμαι όλα τα απλά και όμορφα που ζήσαμε μαζί.
Θυμάμαι που μου είχες ορκιστεί μια φορά, αιώνια αγάπη ίσως και αφοσίωση.
Σε θυμάμαι να νοιάζεσαι για εμένα, πραγματικά.
Θυμάμαι πως παλιότερα με σεβόσουν.
Αλήθεια, λοιπόν. Κάποτε ήσουν ερωτευμένος.
Φαίνοταν και στις πράξεις, όχι μόνο στα λόγια σου.
Τα λόγια όμως ποτέ δεν ήταν αρκετά για να γεμίσουν κάτι νύχτες,άδειες,ατελείωτες,παγερές.
Ακούγεται σαν παράπονο, μα δεν σε κατηγορώ.
Ήτανε τόσο λογικό να λυγίσεις. Να λυγίσουμε μάλλον.
Λυγίσαμε, λοιπόν. Και ακολούθησε η γκρίνια. Οι καυγάδες.
Για πράγματα ανόητα, ασήμαντα, αστεία.
Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να ξεσπάσει καυγάς ωρών.
Θέλαμε τις αφορμές να χωρίσουμε. Τις ψάχναμε σαν μανιακοί.
Και πάντα, όταν χωρίζουμε, λείπουμε φαίνεται ο ένας στον άλλον και επιχειρούμε επανασυνδέσεις χωρίς ποτέ να λύνουμε τα ουσιαστικά προβλήματα που έχουμε.
Σου'χα πει μια φορά ''Στα δύσκολα σε θέλω''. Είχες πει ''Θα με δεις και στα δύσκολα''.
Και σε είδα και σε θαύμασα. Και όποτε σε χρειάστηκα ήσουν σχεδόν πάντα εδώ.
Και μου γελούσες, και με συγκρατούσες για να αντέξω, ίσως και να μ'αγαπούσες.
Ύστερα βέβαια, όπως είπα και πριν ήρθαν τα μεγάλα λόγια πασπαλισμένα με ζάχαρη.
''Σε χρειάζομαι'' ''Σε έχω ανάγκη'' ''Σ'αγαπάω'' ''Εγώ, πεθαίνω για σένα''.
Τα λες, δεν τα νιώθεις. Έτσι πιστεύω.
Εγώ... δεν έχει σημασία τι νιώθω στην τελική.
Πάντως, για τη ροή της ιστορίας είσαι τα πάντα. Είσαι η αιτία καταρχήν που ξενυχτάω.
Για σένα πίστεψα στον έρωτα. Για εσένα πίστεψα τα πιο μεγάλα ψέμματα. Για σένα έπιασα πάτο. Για σένα εξευτελίστηκα. Για σένα, έχασα εμένα. Για σένα χάθηκα. Και τελικά...?
Έμεινες ένα απωθημένο. Εσύ είσαι αυτός που θέλω, εσύ είσαι η ξαστεριά μου, εσύ είσαι η λύτρωση μου, εσύ είσαι η φυλακή μου μα και η μεγαλύτερη ελευθερία μου. Εσύ είσαι τα πάντα.
Είμαι σκληρή μαζί σου, μπορεί να'σαι ακόμη ερωτευμένος.
Το θέμα είναι ότι δεν κάνεις λίγο πίσω τον εγωισμό σου.
Ξέρω πως με σκέφτεσαι ακόμα, ξέρω πως δεν με ξεχνάς.
Ίσως πράγματι ώρες - ώρες να με έχεις ανάγκη όπως λες.
Άλλωστε, είχες πει πως θα φύγεις και ακόμα εδώ είσαι.
Είσαι περήφανος, είσαι εγωιστής, είσαι αλλιώτικος.
Και όσο και αν τα σιχαίνομαι αυτά είναι και οι λόγοι που σ'αγάπησα.
Όμως... αγάπη μου με κούρασαν τα λόγια σου.
Θέλω και πράξεις, μια ένδειξη αγάπης, όπως παλιάς.
Σύντροφε, αδελφέ , φίλε, Σταύρο άσε ελεύθερα όσα νιώθεις, να γίνουμε όπως παλιά.
Είσαι το οξυγόνο μου.
Μα μη μιλάς, πια.
Κάνε κάτι. Μη μιλάς.
Όχι άλλα λόγια, αγάπη μου...σε παρακαλώ...

1 σχόλιο:

  1. σε καταλαβαινω μ'εναν περιεργο τροπο...
    οχι ιδια ιστορια, μα κατι μου θυμιζουν καποια απο αυτα που λες...

    αυτο που περιγραφεις θα το χαρακτηριζα "μαζι δεν κανετε και χωρια δεν μπορειτε"

    οπως και να χει, απο ΟΤΙ κι αν ζουμε, καλο ή κακο, μαζευουμε εμπειριες. και μετα προχωραμε...

    Υ.Γ: δεν ευχηθηκα για τη μετακομιση. ΜΕΓΕΙΑ!
    Υ.Γ 2 : τσεκαρε το αν θες http://lapetiteartiste.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή