Ανοίγουν τα σχολέια. xD

Αύριο ξεκινούν τα σχολεία, ύστερα από δύο εβδομάδες ξεκούρασης?
Ξεκούραση? Χα... ε... όχι και πολύ.
Οι περισσότεροι φαντάζομαι είχαμε φροντιστήρια.
Άλλοι επειδή δίνουν ξενόγλωσσα πτυχία,
άλλοι επειδή δίνουν πανελλήνιες
και άλλοι επειδή δίνουν του χρόνου πανελλήνιες.
Στην τρίτη κατηγορία βρίσκομαι και εγώ.
Ω,ναι. Τι θλιβερό.
Πάντως, δεν χρειάζεται να είμαστε απαισιόδοξοι που ανοίγουν τα σχολεία.
Σε ένα μήνα για εμένα τελειώνει η β'λυκείου.
Ήταν σιγούρα χειρότερη από την α'.
Μπερδεμένα μαθήματα δευτέρας και τρίτης λυκείου.
Ιστορίες, αρχαία και Ovidius poeta. Ένα mix εξαντλητικό.
Δώδεκα χρόνια σχολείο. Είναι να σε πιάνει τρέλα!
Βεβαία εμένα όχι και τόσο μεγάλη πια καθώς βαίνω προς το τέλος του ενδέκατου με επιτυχία.
Του χρόνου τελειώνω, δίνω πανελλήνιες and life is to be continued.
Θα μου λείψει αν και ποτέ δεν το αγάπησα ιδιαίτερα.
Με το λύκειο δέθηκα κατά κάποιο τρόπο.
Όχι με τον χώρο του σχολείου.
Περισσότερο με τους καθηγητές.
Με κάποιους συμμαθητές μου.
Με συνδέει με αυτό το λύκειο ένας δυνατός έρωτας
μια δυνατή φιλία
και τέσσερα ως τώρα θεατρικά έργα.
Και του χρονού, θα μου λείψει.
Θα μου λείψει αυτή η γλυκιά πλήξη την ώρα του μαθήματος.
Τα ακαταλαβίστικα μαθηματικά στον πίνακα.
Το πρόχειρο μου με τις θεωρίες του μαθηματικού μου
και τις διάφορες ζωγραφιές και στίχους.
Οι γυμναστές, που ποτέ δεν μας έκαναν γυμναστική στο λύκειο.
Η αγγλικού, η πιο rock σαραντάρα της πόλης.
Ακόμη και όλοι οι συμμαθητές.
Και οι κουτσομπόλησες και οι αχώνευτοι και αυτοί θα μου λείψουν.
Γιατί κακά τα ψέμματα.
Στο σχολείο σε συνδέει με τους άλλους η ίδια μονότονη καθημερινότητα.
Τα ίδια μαθήματα, η ίδια διαδρομή, οι ίδιες κουβέντες, τα ίδια χαμόγελα.
Περνούν δέκα χρόνια και δεν έκτιμας τίποτα αυτά.
Και στο τέλος τα βλέπεις όλα διαφορετικά.
Πάντα, λίγο πριν το τέλος όλα γίνονται πιο τρομακτικά.

http://www.youtube.com/watch?v=0_G0BuRSSB0

Ήξερε τι τραγουδούσε η Βουγιουκλάκη το 63.
Για αυτό, να εκτιμάμε ο,τι ζούμε.
Γιατί μια φορά είναι τα νιάτα :)

Καλή αρχή σε όλους. :*