Για τον Σταμάτη...

Ήσουν ο πρώτος που είδα σήμερα, όταν έφτασα στο θέατρο για πρόβα. Παρόλη την σημερινή ακεφιά μου, σε χαιρετήσα με ένα χαμόγελο. Ψεύτικο χαμόγελο, αλλά έχει σημασία? Ίσως και να'χει, τώρα που το σκέφτομαι. Με χαιρέτησες βιαστικά, νομίζω πως δεν με πρόσεξες. Κάτι σκεφτόσουν, είχες σκοτεινό βλέμμα, σαν να'σουν χαμένος σε κάποιο δύσβατο μονοπάτι.
Ήθελα να σε ρωτήσω τι έχεις, μα δίσταζα. Δεν ήμαστε ποτέ, αυτό που λέμε φίλοι. Με την ουσιαστική έννοια της λέξης δηλαδή. Εντάξει, μας ενώνει η ίδια καθημερινότητα, αλλά δεν σημαίνει και τόσα αυτό πια. Στο τέλος σε ρώτησα όμως τι έχεις, δεν άντεξα. Και σε ρώτησα, ίσως γιατί αν και μαλώνουμε, αν και βριζόμαστε, στο βάθος, σε νοιάζομαι. Γιατί, το έχω καταλάβει πως είσαι καλό παιδί και πως αξίζεις. Μου απάντησες γεμάτος ειρωνεία, όπως μου απαντάς συνήθως σε ό,τι και αν σε ρωτάω. ''Σ'ερωτεύτηκα. Τι άλλο να πάθω δηλαδή?'' Α, ναι. Αυτό το είχα ξεχάσει. Προσπαθούσα τουλάχιστον. Δεν ξεχνιούνται, όμως αυτά. Και ειλικρινά, αν είχα καταφέρει να φύγω από τον Σταύρο, αν είχε πάψει να έχει επιρροή πάνω μου, θα ήμουν μαζί σου τώρα. Θα μπορούσα να σ'αγαπήσω, ίσως στο μέλλον να μπορέσω. Με συγκρατώ, αν θες να ξέρεις κύριε, για να μη κολλήσω μαζί σου. Δεν θα ήταν ωραίο, να σε γεμίσω φρούδες ελπίδες και στο τέλος, να παραμείνω με τον Σταύρο. Moυ αρέσει όμως να σε βασανίζω. Με όσους νιώθουν κάτι για εμένα μου αρέσει αυτό, αλλά με εσένα πολύ περισσότερο. Ίσως να'ναι και μια μικρή εκδίκηση, για όλες τις βρισιές που άκουσα από εσένα. Και στην αρχή, όταν με έβριζες, σίγουρα πρόφαση δεν ήταν ένα δυνατό πάθος ή ένας ισχυρός έρωτας. Ήταν η αντιπάθεια σου για εμένα. Από την αρχή,δεν με είδες με καλό μάτι. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Ίσως ώρες-ώρες, να γίνομαι ανυπόφορη στις πρόβες, αλλά σίγουρα έχω και τις καλές μου στιγμές. Έτσι δεν είναι? Απορούσες με τον Σταύρο που τρέχει από πίσω μου, όπως είχες πει μια φορά. Τώρα βλέπω εσένα, να τρέχεις από πίσω μου, κατά μία έννοια. Με παρακολουθείς γοητευμένος, παραδομένος ίσως σ'αυτά τα θεατρινίσματα που κάνω.
Γιατί μόνο θεατρινίσματα είναι και τίποτα παραπάνω. Σε ελκύει το βλέμμα μου, ίσως η φωνή μου , μπορεί να'ναι και οι κινήσεις των χεριών μου. Και εγώ σε βρίσκω γοητευτικό, το χαμόγελο σου μου αρέσει, μα... ξέρεις τι γίνεται? Είσαι κάτι σαν το Σταύρο, είναι η αλήθεια.
Θα'ταν λοιπόν, αρκετά μεγάλος μαζοχισμός να μπλέξω μαζί σου ύστερα από τον Σταύρο. Άλλωστε Σταμάτη.. σκέψου. Μια σχέση μαζί μου είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί.
Κράτα έναν ανεκπλήρωτο έρωτα στο πλευρό σου, είναι το καλύτερο. Είναι καλύτερο να μη με απομυθοποιήσεις, να μη το κάνω ούτε εγώ. Είναι ωραίο να σε βλέπω σαν το άπιαστο όνειρο, είναι όμορφο να μη σε έχει φθείρει η καθημερινότητα μιας πιθανής σχέσης μας.
Είναι ωραίος ο μύθος,πάντοτε.