....

Είχες πει πως θα'σαι πάντοτε δίπλα μου.
Ακόμα και αν έρθουν στιγμές που φαινομενικά θα'σαι μακριά μου.
Μου'χες πει να το θυμάμαι και αλήθεια, ακόμη το θυμάμαι.
Εσύ το ξεχνάς, όπως ξεχνάς και πολλά άλλα.
Δεν σε κατηγορώ βέβαια,αν και θα'πρεπε.
Γιατί τώρα πια σε ξέρω.
Πριν ένα χρόνο μπορούσα ακόμα να σε λέω αφελή,επιπόλαιο,αυθόρμητο.
Δικαιολογώντας έτσι σε μεγάλο βαθμό και τις απιστιές σου και τα άσχημα λόγια σου.
Τώρα όμως σε ξέρω πολύ καλά και δεν μπορείς να μου κρυφτείς.
Είσαι πανέξυπνος, πονηρός και ακόμα και όταν είσαι τύφλα ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις και για τι το κάνεις.
Η κλασσική δικαιολογία ''είχα πιει και δεν ξέρω τι έκανα'' δεν στέκει στην περιπτώση σου.
Και όταν ακόμα τρακάρεις υπό την επήρεια αλκόολ, συνειδητά το κάνεις.
Γιατί γουστάρεις την ανδρεναλίνη
και γιατί στο κάτω-κάτω τον θάνατο πάντα τον κυνηγάς και θα τον κυνηγάς.
Τον λόγο ακόμη δεν τον ξέρω.
Βλέπω ότι αυτή η περίοδος που δεν είμαστε μαζί σε χαλάει.
Έχεις νεύρα, κλείνεσαι στον εαυτό σου, ώρες-ώρες δεν μπορεί να σου πάρει κουβέντα κάποιος.
Και όμως δεν σε λυπάμαι.
Και κανείς δεν θα σε λυπηθεί ποτέ.
Πάντα όλοι θα σε θαυμάζουν ή θα σε σιχαίνονται.
Πάντα θα γίνεται λόγος γύρω απ'το όνομά σου.
Bέβαια, το ξέρεις και το χαίρεσαι.
Είσαι ο ήρωας ενός δράματος, παίζεις υπέροχα τον ρόλο σου, σ'αρέσει αυτό.
Προσπάθησα να σου φτιάξω λίγο το κέφι.
Σου πρότεινα να δούμε την όλη κατάσταση λίγο πιο χαλαρά.
Ίσως και λίγο πιο σαρκικά.
Bέβαια ξέρω, πως ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο μεταξύ μας.
Μπορεί ως ζευγάρι να έχουμε γίνει ένα είδος attraction για το φιλοθεάμων κοινό όμως μόνο εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι μας συνδέει.
Και σε σέβομαι και πάντα θα σε σέβομαι.
Δεν σε σέβομαι όμως ως σύντροφο.
Αλλά ως άνθρωπο, ως Σταύρο.
Και ξέρω πως και εσύ το ίδιο νιώθεις.
Και πως ίσως ως σύντροφο να με βλέπεις και ανταγωνιστικά και ερωτικά ταυτόχρονα,
αλλά ξέρω πως σαν άνθρωπο με λατρεύεις.
Και εγώ τι έκανα?
Σου ζήτησα να το γυρίσουμε στις αρπαχτές? Με ποιο σκεπτικό?
Ούτε και εγώ δεν ξέρω καλά-καλά.
Απλώς ήθελα να ξεκολλησούμε κάπως από αυτό το αδιέξοδο στο οποίο βρεθήκαμε.
Βρήκα άτσαλο τρόπο όμως, το ξέρω.
Μα, ήταν το μόνο που σκέφτηκα.
Ίσως να σε πλήγωσα. Δεν το ήθελα,γαμώτο.
Ποτέ δεν ήθελα να σε πληγώσω. Από την αρχή δηλαδή.
Μάλλον όμως δεν τα κατάφερα και τόσο καλά, έτσι δεν είναι?
Θα με συγχωρέσεις κάποτε, το ελπίζω.
Όπως θα κάνω και εγώ το ίδιο με εσένα.
Λάθη ρε Σταύρο...λάθη. Αν κάτσεις κάτω και τα μετρήσεις θα σε πιάσει απελπισία.
Όμως ακόμα μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια χωρίς να σε ντρέπομαι.
Και μπορώ να σου λέω σ'αγαπώ.
Και εσύ λες πως μ'αγαπάς ακόμα και το ξέρω.
Μα, στο'χω ξαναπεί, δεν φτάνει η αγάπη.
Γι'αυτό και δεν μπορούμε να μείνουμε καιρό μαζί.
Ούτε και οι υποχωρήσεις ξέρω τελικά αν λειτουργούν.
Είναι θέμα χαρακτήρων.
Και εμείς πάσχουμε σε αυτό το θέμα.
Να, ασυμφωνία χαρακτήρων το λένε.
Είμαι η νύχτα, είσαι η μέρα.
Είμαστε διαφορετικοί.
Δεν υπάρχει καν κάποιο σημείο επαφής.
Και είναι άδικο, γιατί αγαπιόμαστε.
Και σε ποια δικαιοσύνη να απευθυνθώ?
Μπορείς να μου πεις?
Μακάρι να μπορούσες....