Με έχει πιάσει μια νοσταλγική διάθεση απόψε. Δεν ξέρω τι φταίει.
Ίσως να'ναι τα αστέρια.
Δεν έχω πιει, αλήθεια σου λέω.
Θυμάμαι...θυμάμαι το περσινό καλοκαίρι.
Ήταν το καλοκαίρι μας, το δικό μας καλοκαίρι.
Το πρώτο...ίσως και το τελευταίο μας.
Θυμάσαι; Θα θυμάσαι. Δεν ξεχνάς εσύ.
Ορκιζόμασταν...ορκιζόμασταν σε πράγματα παράλογα, πως θα αγαπιόμαστε για πάντα.
Σε λουλούδια, σε αστέρια,σε μια δραχμή που'χαμε βρει πεταμένη.
Μα, τα λουλούδια μαράθηκαν, ο ουρανός συννέφιασε, η δραχμή χάθηκε και εμείς χωρίσαμε. Χωρίσαμε...γιατί λένε δεν ταιριάξαμε ποτέ.
Εσύ το πέλαγος, εγώ η φωτιά.
Ποιος θα νικούσε;
Χωρίσαμε..γιατί δεν ήταν συμβατικό το αίσθημα που είχαμε.
Ήταν ερωτάς τρελός. Οι τρελοί έρωτες δεν κρατούν.
Δεν είναι ότι χάνονται, ότι εξανεμίζονται.
Απλά...φεύγεις για να σωθείς.
Για το καλό σου, για το καλό μου.
Δεν είναι ότι δεν μπορώ να αντέξω χωρίς εσένα.
Βέβαια ξενυχτάω, δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Δεν τρώω καλά, δεν έχω και πολύ όρεξη.
Όμως δεν κλαίω πια. Δεν μπορώ να κλάψω άλλο.
Απλά στέκομαι με απάθεια σε ό,τι συμβαίνει.
Θα συμβιβαστώ το ξέρω.
Θα αρχίσω να παριστάνω την ερωτευμένη.
Θα φιλιέμαι, θα κάνω έρωτα, μα δεν θα νιώθω.
Και όλα αυτά; Για να σε ξεχάσω.
Δεν ξέρω αν το αξίζεις, δεν με ενδιαφέρει.
Πρέπει να σε ξεχάσω....επιβάλλεται.
Θυμάμαι στην Ρόδο...ήσουν μεθυσμένος.
Δεν έχει σημασία, οι μεθυσμένοι λένε αλήθειες.
''Δεν θα αντέξεις. Αγάπα όσο αντέχεις, όχι όσο θέλεις.''
Το είχες πει. ''Δεν θα αντέξεις.'' Δεν άντεξα.
Ίσως να'σαι απογοητευμένος από μένα.
Δεν περίμενες ότι θα φτάναμε ως εδώ.
Πάντα μου είχες εμπιστοσύνη.
Όχι στον έρωτα, αλλά ήξερες πως δεν θα σ'άφηνα.
Έτσι πίστευες. Σ'άφησα. Δεν ήταν εύκολο.
Δεν είναι εύκολο.
Δεν συνηθίζεται η απουσία. Γαμώτο.
Μαθαίνεις να ζεις με αυτή,αλλά δεν αντέχεται.
Πονούν και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες.
Αλλά πολύ περισσότερο πονούν οι ξοφλημένοι.
Αυτούς που ζούμε και που τελειώνουν κάπως άδοξα.
Όταν το λήξαμε ήταν σαν να ερχόταν το τέλος του κόσμου.
Μου φάνηκε τρελό που οι άνθρωποι συνέχισαν να κυκλοφορούν.
Που όλα ήταν στη θέση τους, που δεν είχε ανοίξει στα δύο η γη.
Όμως η ζωή προχώρησε και είναι σαν να μας πήρε από κάτω.
Δεν έγινε καμία πράξη απελπισίας, όπως στα μυθιστορήματα.
Συμβιβαστήκαμε.Ακόμα και εσύ. Κουράστηκες, το ξέρω.
Θες να'σαι μποέμ, εργένης. Αυτή είναι η θέση σου.
Και εγώ...δεν μπορώ να'μαι η γκόμενα ενός μποέμ.
Έχει κάποια χάρη, αλλά ως ένα σημείο.
24 Ιουνίου 2010. Θυμάσαι βλάκα;
Κάναμε έρωτα. Το λένε και ξεπέτα ή one night stand.
Μου είπες ''να δούμε πόσο αγαπιόμαστε''.
Και πράγματι...αγαπιόμαστε πολύ.
Αλλά σε τι ωφελεί; Δεν σε έχω.
Σε έχει εκείνη όμως. Εκείνη.
Που δεν σ'αγαπάει. Που δεν θα σ'αγαπήσει.
Που δεν θα σε ανεχτεί. Που απλά την πηδάς.
Δικαιωμά σου ασφαλώς.
Εσύ θα ξεχάσεις τι έγινε στις 24 Ιουνίου.
Ίσως να το ξέχασες ήδη.
Άλλη μια ξεπέτα στις...εκατοντάδες που έχεις κάνει.
Για μένα όμως ήταν ασφαλώς κάτι πιο σημαντικό.
Είμαι πιο ευαίσθητη ως θηλυκό;
Σ'αγαπάω περισσότερο; Ποιος ξέρει.
Πάντως έχω λόγους να κλαίω στο ''Πούλα με.''
Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω...
πούλα με για λίγη σιγουριά...
πούλα με πολύ φτηνά, δεν ξέρω...
Νοέμβριος. 26 Νοεμβρίου.
Το ακούγαμε στο καθιστικό στην Αθήνα.
Ένα καθιστικό που ουσιαστικά το διακοσμήσαμε μαζί.
Θυμάσαι κάτι ατέλειωτες βραδιές τέλη Αυγούστου?
Ξεροσταλιάζαμε στην Αθήνα διακοσμώντας.
Τότε -απόγευμα ήταν- ήσουν σκυμμένος
πάνω από αρχιτεκτονικά σχέδια.
Σχεδίαζες. Και όταν σχεδιάζεις είσαι σαν λιοντάρι στην αρένα.
Ξεφυσάς, τινάζεσαι, γεμίζεις αυτοπεποίθηση.
Αντιδράς όπως ακριβώς και εγώ πριν βγω σε παράσταση.
Γύρισες και με κοίταξες. Μετά από δύο ώρες προσήλωσης.
''Άλλαξε τραγούδι, σε παρακαλώ.''
''Δεν σου αρέσει Σταύρο;''
''Δεν θα σε πούλαγα ποτέ. Ούτε θα με πούλαγες.''
''Λόγια. Στις πράξεις να σε δω.''
Γέλασες. Έσκισες ένα χαρτί.
''Όλο παράπονα μου είσαι.''
Άλλαξα τραγούδι, το επόμενο ήταν οι ''Ανόητες Αγάπες''.
Άρχισες να τραγουδάς στίχους του τραγουδιού.
''Εγώ ξανά στο τίποτα...στο γενικά εσύ. Γαμώ την αφραγκία μου.''
''Πάλι ξέμεινες;''
''Είμαι σπάταλος ρε Δανάη.''
''Δεν πειράζει. Σου δανείζω αν είναι.''
''Μπα. Ξέρεις τι; Αν είχα πολλά λεφτά..θα σε γέμιζα στο χρυσάφι.''
''Δεν μ'αρέσουν πολύ τα χρυσά κοσμήματα.''
''Τότε...θα σου αγόραζα ένα θέατρο.''
''Τότε αλλάζει το πράγμα.''
''Eσύ αν είχες λεφτά...τι θα'κανες;''
''Θα'φευγα''
''Θα με έπαιρνες μαζί σου;''
''Φυσικά...''
''Εγώ θα σκιτσάριζα,εσύ θα'σουν το μοντέλο μου. Σκηνικό κάλπικη λίρα δηλαδή.''
''Στο τέλος θα χωρίζαμε;''
''Ίσως...''
''Χαμένοι από χέρι...χαμένοι και οι δυο...''
Και ύστερα...την μέρα που χωρίσαμε...
κάπνιζες...έπινες...συνηθισμένα πράγματα.
''Με μισείς;'' Ήσουν βουρκωμένος.
''Σ'αγαπώ.''
''Και εγώ σ'αγαπώ.''
''Γιατί χωρίζουμε; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι..που λέει και ο ποιητής.''
''Γιατί δεν φτάνει η αγάπη. Τα είπαμε αυτά.''
''Τι θα κάνω τώρα...;''
''Θα συνεχίσεις. Όπως πριν από εμένα. Σαν να μην υπήρξα.''
''Πόσα δεν μοιράστηκαμε μαζί...ε;''
Nαι.Πόσα σου έμαθα, πόσα μου δίδαξες.
Πόσο σ'αγάπησα. Πόσο μ'αγάπησες.
Και..πώς τα καταφέραμε έτσι,ε;
Θυμάμαι κάτι που σου είπα. Εκείνη την μέρα.
''Ήταν ψέμματα όσα λέγαμε; Κρύψαμε πολλά μέσα μας;
'Ηταν σχέση με υπεκφυγές; Ήταν ψεύτικη σχέση;Και ο έρωτας ψεύτικος;''
''Οι άλλοι είναι ψεύτικοι. Όχι, ο έρωτας Δανάη. Να το θυμάσαι αυτό. Οι άλλοι.''
Εγώ το θυμάμαι. Εσύ;
Λες συνέχεια σε όλους πως δεν σ'αγάπησα ποτέ.
Και εγώ...δεν τραγουδώ παρά γιατί μ'αγάπησες.
Χαζέ...