Έκλεισε ένας χρόνος από τον θάνατο σου.
Δεν κλαίω. Δεν νιώθω την ανάγκη της λύτρωσης.
Δεν λυπάμαι. Έφυγες όπως το θέλησες.
Πάνω σε μια μηχανή.
Τίποτα άλλο δεν αγάπησες περισσότερο.
Ούτε την Ελίνα. Μόνος σου το'λεγες.
Μονάχα, την Όλγα. Την μηχανή δηλαδή.
Είπαν πως ήσουν φτιαγμένος.
Ίσως και να'σουν. Δεν έχει σημασία.
Μου'χες πει πως για να καταλάβεις
τι πάει να πει ζωή..πρέπει από μια φορά
να μεθύσεις,να τρακάρεις,να ερωτευτείς, να πάρεις ναρκωτικά.
Ύστερα με κοίταξες βιαστικά.
''Τα ναρκωτικά δεν είναι για σένα. Εσύ είσαι του θεάτρου.''
Πάντα προσπαθούσες να με προστατέψεις.
Πάντα με κρατούσες μακριά από τον ξέφρενο ρυθμό ζωής σου.
Πάντα ήθελα να έρθω μαζί σου αλλά ποτέ δεν με πήρες.
Τον αγαπούσες τον ξαδερφό σου, τον Σταύρο.
Και αυτός σ'αγαπούσε. Δεν στο είπε ποτέ όμως.
Και είναι κάτι για το οποίο ακόμα μετανιώνει.
Και για το οποίο πάντα θα μετανιώνει.
Και εσύ μου έλεγες :
''Να τον προσέχεις τον βλάκα και να τον αγαπάς''.
Δεν μπορώ να λέω πως ''έφυγες''. Δεν μπορώ.
Δήθεν μου φαίνεται. Και τα σιχαίνεσαι τα δήθεν.
Σκοτώθηκες. Αν ήσουν εδώ ίσως να'λεγες...
''Ντάξει ρε φίλε, δεν είναι και να τρελαίνεσαι''.
Είναι σαν να ακούω να το λες.
Tην νύχτα που πέθανες, 1-2 ώρες πριν το μάθουμε..
και ενώ είχες ήδη...αποχαιρετήσει...
ήρθε ο Σταύρος εδώ. Ήταν χαλιά.
Κάτασπρος, δεν μπορούσε να σταθεί.
Το'χε καταλάβει. Δεν ξέρω πως. Ούτε αυτός ξέρει.
Bγήκαμε στην βεράντα και έκανε αμέσως εμετό.
Είχε στηριχτεί σε έναν τοίχο και μου είπε
''Κάτι έγινε απόψε. Κάτι έγινε απόψε ρε πούστη μου.''
Τον καθησύχασα. Ενώ σκέφτηκα και εσένα.
Που'χες φύγει τύφλα, πάνω στην Όλγα.
Αλλά...δεν ήταν η 1η φορά. Δεν θα'ταν και η τελευταία.
To μάθαμε ύστερα. Ο κολλητός σου το περίμενε.
Στην κηδεία τον άκουσα να λέει στον Σταύρο
''Είχες δει με τι πάθος τραγουδούσε
το ''Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον.
Αυτό έκανε. Μας γύρισε την πλάτη και έφυγε.''
Όσο δεν έκλαψε ο Σταύρος στη κηδεία,
έκλαψε στο σπίτι μόνος του.
Πέρασε όλο το βράδυ με την κιθάρα αγκαλιά
τραγουδώντας τον ''Μπαγάσα'' του Άσιμου.
Εγώ...δεν σε ήξερα καλά. Δεν σ'είχα δει πολλές φορές.
Μου'χες πει αν σε χρειαστώ όμως...να σου τηλεφωνήσω.
Και το'χα κάνει 2-3 φορές..όσο ζούσες.
Με είχες στηρίξει, με είχες συμβουλεύσει...
και στο τέλος πάντα μου έλεγες έναν καθιερωμένο στίχο.
Αν αυτά που σου έλεγα ήταν ερωτικής φύσεως
πριν το κλείσω μου έλεγες...
''Από την αρχή του, ο έρωτας είναι μία χαμένη υπόθεση.''
Αν αφορούσε το θέατρο...
''Είναι ωραία να ζεις στο όνειρο.Μη το ξεχνάς αυτό καρδιά μου.''
Και όταν το σήκωνες, πριν μιλήσω καν...
''Η ζωή έχει γούστο με μικρές δόσεις θανάτου..remember it.''
Πόσες ώρες μοιραστήκαμε σιωπηλά, ακούγοντας Άσιμο?
Και όποιο τραγούδι ακούω του Άσιμου, τώρα θυμάμαι εσένα.
''Mιαν ανάσα...γυρεύω για να γιάνω!''
Σ'άρεσε το άρωμα του λεμονιού,σιχαινόσουν τις καραμέλες,
αγαπούσες τις γυναίκες...όλες, λάτρευες την ανδρεναλίνη.
Και μου είχες πει...
''Και αν πεθάνω τώρα, που σου μιλάω,θα'μαι ελεύθερος.
Εσύ κοίτα μην συμβιβαστείς.''
Και να...πάλι σχηματίζω τον αριθμό σου στο κινητό μου.
Δεν θα'σαι εκεί μάλλον. Σπάνια το σηκώνεις με την πρώτη.
Δεν πειράζει,βλάκα. Κάποτε θα το σηκώσεις,ε;
Μόλις κατέβεις από την Όλγα. Το ξέρω.
Και θα μου πεις...
''Τι κάνει αυτός ο μαλάκας; Πάλι χωρίσατε;''
Και θα σου πω όσα έγιναν εδώ και ένα χρόνο...
και είναι πολλά...πάρα πολλά...
Moυ λείπεις...μου λείπεις ηλίθιε...
Σου'χα πει να προσέχεις με την μηχανή όταν έχεις πιει.
Και μου'χες πει να μη φοβάμαι. Και δεν φοβόμουν.
Μα δεν τα λογάριασες ούτε εσύ καλά.
Και δεν σκέφτηκες. Ούτε εσένα, ούτε την μάνα σου, ούτε κανέναν.
Εγωιστάκο εσύ...πόσο μου λείπεις.
Πότε θα το σηκώσεις το γαμημένο το κινητό; Ε;