Άκυρο.

Eίναι βραδάκι, κοντά 12, έχει σκοτεινιάσει για τα καλά.
Είμαι στο μπαλκόνι, μόνη, δεν με τρομάζει η μοναξιά.
Απόψε την αγαπάω την μοναξιά, είναι η φιλενάδα μου.
Για συντροφιά, κουτάκια μπύρας -Amstel- και μια κιθάρα -κλασική-.
Άσχετο. Οι μπύρες fix, έμαθα, εξαντλήθηκαν.
Τζάμπα το μετρητό που'πεσε για τη διαφήμιση.
Καλοκαιράκι λοιπόν και τα τραγούδια που ακούγονται είναι λίγο-πολύ γνωστά.
Τραγούδια σε επάναληψη, όπως οι τηλεοπτικές σειρές.
Ιδιαίτερα αυτές του Χάρη Ρώμα.
Καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου, σε μια κρουαζιέρα Μύκονο και Σαντορίνη.
Και ύστερα πάμε και όλοι μαζί σε μία παραλία και τα τοιαυτά.
Τον τελευταίο καιρό προτιμώ να ακούω Παύλο Σιδηρόπουλο.
Ή αλλιώς τον ''πρίγκηπα''.
Πρίγκηπας ή σκέτο Σιδηρόπουλος μερικά τραγούδια του για μένα λένε πολλά.
Ένα πρώτο που μου'ρχεται στο μυαλό είναι το ''Κάποτε θα'ρθουν''.
Δεν ξέρω γιατί γράφω το αποψινό post.
Πιθανόν να είναι μια ανοησία και μισή, μα δεν βαριέσαι.
Τα πρωινά διαβάζω ιστορία. Η εντολή ήταν ρητή.
2.5 σελίδες την μέρα ιστορία.
Ως τις 18 Αυγούστου, πρέπει να ''βγάλω'' και τα ''Πολιτικά'' του Τέλη-Αριστοτέλη, να κάνω και στο καπάκι 10 άγνωστα.
Ντάξει φίλε, θα το παλέψω.
Διάβαζα λοιπόν, σήμερα στην ιστορία για το κόμμα των Φιλελεύθερων.
Κοίτα να δεις. Και εγώ φιλελεύθερη είμαι, μα μόνο ελευθερία δεν απολαμβάνω.
Είμαι δέσμια σε φυλακές που εγώ η ίδια έχτισα.
Ακόμα και στον έρωτα, που υπό normal συνθήκες είναι γιορτή, εγώ φυλακισμένη νιώθω.
Γιατι τώρα ο έρωτας μοιάζει περισσότερο με χαμένη υπόθεση.
Δεν κλαίγομαι,βασικά. Τώρα τελευταία γενικά δεν κλαίω.
Δεν ξέρω καν αν είμαι δεσμευμένη ή χωρισμένη.
Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη ή μπερδεμένη.
Δεν ξέρω αν είναι με άλλη ή όχι.
Δεν το πολυέψαξα. Δεν θέλησα και άλλο να φθαρώ.
Είχα αγοράσει και πριν καιρό ένα τεράστιο βιβλίο για την ίδρυση της ''Finos Films''.
Κάποια στιγμή το παράτησα, αν και είχα φτάσει σε καλό σημείο.
Το ξανάρχισα πρόσφατα που πήγα ένα τριήμερο στην Αθήνα.
Τώρα που γύρισα το ξαναπαράτησα. Είναι ωραίο.
Κάποτε θα το τελειώσω.
Πάντως, στην Αθήνα γαμάτα είναι το καλοκαίρι.
Όλοι οι Αθηναίοι πάνε για μπάνιο και ησυχάζει το κεφάλι μας.
Πήγαμε λοιπόν, με τον Σταύρο οδηγό, με την αφεντιά μου συνοδηγό
με την Αλίκη και τον Γιώργο στο πίσω κάθισμα.
Με είχε πιάσει μια μανία και είχα εξαντλήσει το ρεπερτόριο του Δεληβοριά στο αμάξι.
Ο Σταύρος την είχε καταβρεί το ίδιο και ο Γιώργος.
Η Αλίκη φοβόταν επειδή ο Σταύρος έτρεχε.
Διαπίστωσα κάποια στιγμή στο αμάξι,περασμένες δύο το πρωί
πως έκλεινα με τον Σταύρο 1 χρόνο και έξι μήνες.
Σταμάτησε στον δρόμο με τις λεύκες, τον περιβόητο.
Την γιορτάσαμε την επέτειο με μπύρες και με τον σταθμό της ERA2.
Και κάναμε όνειρα, φίλε. Σημείο που το βρήκαμε και εμείς.
Ο Γιώργος φυσικά περί σκηνοθεσίας. Και ύστερα πως θα ζούσε για πάντα με την Αλίκη.
Η Αλίκη κάτι ανάλογο. Και εγώ δήλωσα πως αν κάνω κόρη θα την ονομάσω Έλλη-Αλίκη.
Ο Σταύρος δεν μιλούσε. Μόνο έπινε.
Σαν να προσπαθεί να διώξει πίκρες αυτό το παιδί με το ποτό.
Με κοιτάει και μου τραγουδά
''Μα εγώ που'χω περάσει αυτό το στάδιο..και είναι το σπίτι μου άδειο..βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί...και εσύ...στα αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια..και της καρδιάς τα επεισόδια προτιμάς να τα δεις στη tv...''
Αχ, καθόλου δεν με ξέρει αυτό το παιδί...
Αχ,βρε Σταύρο,παναθεμά σε.
Και ας γελάς όποτε σου λέω ''παναθεμά σε''.
Παναθεμά σε χαμένε...


P.s. Και ούτε που ξέρω το νόημα του αποψινού post.