Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Και αλλού η ζωή μας πάει...

Όταν σε ερωτεύτηκα σίγουρα δεν ήθελα να φτάσουμε ως εδώ.
Ήξερα από την αρχή πως θα'ναι δύσκολα. Γιατί είσαι επικίνδυνος μωρό μου.
Επικίνδυνος ο τρόπος που ζεις, επικίνδυνο το βλέμμα σου, επικίνδυνο το μυαλό σου.
Και ταυτόχρονα τόσο ερωτεύσιμος. Είναι η χροιά της φωνής σου, τα λόγια σου.
Και από την αρχή ήταν περίεργα και ταυτόχρονα αστεία.
Είδα στην αρχή της σχέσης μας, πως στο κινητό σου είχες ακόμα περασμένα
τα ονόματα και τους αριθμούς όλων των πρώην σχέσεων/φάσεων/ξεπετών.
Δεν ζήλεψα. Πειράχτηκα. Με ιντριγκάρισε αυτό.
Στη συνέχεια διαπίστωσα πως οι περισσότερες νεαρές της πόλης σε ήξεραν.
Ήξεραν πως φιλάς, πως κάνεις έρωτα καθώς και τα λόγια τα μεγάλα που ξεστομίζεις.
Ούτε και τότε ζήλεψα. Δεν σου είχα ποτέ τυφλή εμπιστοσύνη. Να το ξέρεις αυτό.
Ήξερα όμως πως όταν θα κάνεις μαλακία, θα έρθεις να μου το πεις.
Και έτσι έγινε. Τότε θύμωσα και σε χώρισα. Όχι επειδή ζήλεψα.
Ούτε επειδή θίχτηκα. Είχα την εντύπωση πως δεν θα άφηνες άλλες να μπουν ανάμεσα μας.
Γιατί όταν είπες πως μ'αγαπάς σε πίστεψα, δεν αμφέβαλλα ούτε στιγμή.
Ίσως δεν θα έπρεπε να βασιστώ τόσο σε αυτό.
Ίσως εξ αιτίας αυτού να βρίσκομαι ακόμα εδώ.
Κάποια στιγμή αρχίσαμε να μαλώνουμε. Ζήλευες παράλογα.
Ζήλευες που ήμουν διαχυτική με τους γνωστούς μου.
Ζήλευες που αγαπούσα το θέατρο.
Δεν ήθελες να ντύνομαι προκλητικά.
Δεν ήθελες να έχω πολλά πάρε-δώσε με άλλους.
Πιέστηκα κάποια στιγμή, μετά φρίκαρα.
Τότε άρχισα να ξεσπάω.
Αρχίσαμε να βρίζομαστε, να χτυπιόμαστε, να σπάμε αντικείμενα.
Στην αρχή είχε το γούστο του. Πρώτη φορά ζούσαμε κάτι τέτοιο μέσα σε σχέση.
Μέτα όλο αυτό κατάντησε αρρωστημένο.
Κάποιο βράδυ ήσουν δίπλα μου ξαπλωμένος. Κοιμόσουν μάλλον.
Ένιωσα να σε σιχαίνομαι,δεν ήθελα ούτε να σε κοιτάω.
Eκείνη τη βραδιά ευχήθηκα μέχρι και να πεθάνεις.
Και στη συνέχεια σιχάθηκα εμένα. Σου το είπα κάποια στιγμή.
Δεν σου φάνηκε περίεργο. Φαντάστηκα ότι και εσύ θα είχες νιώσει κάτι ανάλογο.
Γέλασες μόνο και μου είπες ''Είναι πολύ λογικό να με σιχαθεί κάποιος.''
Με έχεις πει πουτάνα, όχι λίγες φορές.
Και έχω κλάψει για αυτό, κάποια στιγμή γέλασα κιόλας.
Eπίσης με έχεις χαστουκίσει.
Άλλοτε μεθυσμένος και άλλοτε ξεμέθυστος.
Θα σκεφτεί κάποιος...γιατί δεν έφυγα;
Δεν ήθελα να φύγω.
Γιατί είμαι η μόνη που σ'αγαπάω ακόμα και στις άσχημες στιγμές σου.
Σ'αγαπάω όταν είσαι μεθυσμένος.
Σ'αγαπάω όταν γελάς.
Σ'αγαπάω όταν δακρύζεις.
Σ'αγαπάω όταν γίνεσαι τρελός από τον θυμό σου.
Σ'αγαπάω όταν κάνουμε έρωτα.
Σ'αγαπάω όταν κάνεις έρωτα με άλλη.
Σ'αγαπάω όταν λογομαχούμε.
Σ'αγαπάω όταν κοιμάσαι.
Σ'αγαπάω όταν ξενυχτάς έχοντας με αγκαλιά.
Και ίσως πολλοί αυτό να το λένε τρέλα.
Εγώ πάντως το λέω έρωτα.
Σε νιώθω βέβαια και σαν κολλητό. Όχι μόνο σαν σύντροφο.
Kαι γουστάρω όταν με σκουντάς για να δω κάποια κουκλάρα που περνάει από δίπλα μας.
Γιατί και εγώ μπορώ άνετα, να σου πω οποιαδήποτε στιγμή...όπως και το'χω κάνει άλλωστε
''Με αυτόν θα έκανα άνετα κάτι αν δεν ήσουν εσύ στην μέση.''
Δεν ήθελα λοιπόν να φτάσουμε σ'αυτό το σημείο.
Να είμαστε δηλαδή και να μην είμαστε μαζί.
Δεν ήθελα να σε έχω ολοκληρωτικά δικό μου. Ποτέ δεν το ήθελα.
Πάντα ήθελα να μου μιλάς. Όπως έκανες παλιά, για όλα.
Από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά.
Θυμάσαι; Δεν γίνεται να μη θυμάσαι.
Δεν ξεχνιούνται κάτι νύχτες ατέλειωτες που μιλούσαμε για ποίηση,μουσική ή θέατρο.
Όπως και δεν ξεχνιούνται κάτι νύχτες σιωπής που απλά σε κοιτούσα.
Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο σε έχω. Έχεις ψιλοκλειστεί στον εαυτό σου.
Πιθανόν το ίδιο και εγώ. Μου λείπεις και ας σε βλέπω και ας σε αγγίζω.
Γιατί αγάπη μου θέλω και να σ'ακούω.
Και όσο με κοιτάζεις και τραγουδάς
''εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού...και αλλού η ζωή μας πάει...''
καταλαβαίνω πόσο δίκιο έχεις.
Και είμαι σίγουρη ότι και εσύ το νιώθεις.
Γιατί άλλο θέλαμε και αλλού η ζωή μας πήγε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου