Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Σήμερα, εκεί που περπατούσα αμέριμνη με ένα πλαστικό ποτήρι freddo ανά χείρας, είδα μία γνώριμη φιγούρα να κοιτάζει σε μια βιτρίνα μια σειρά από ηλεκτρικές κιθάρες. Έβαλα φωνή από απέναντι.

-Στέφανε!Ρε Στέφανε!Εσύ είσαι ρε;
Με κοίταξε, χαμογέλασε και πλησίασε.
-Τελικά, μόνο τα βουνά δεν σμίγουν.
-Πώς χάθηκες έτσι;
-Σου το είχα πει ότι γυρνάω από δω και από κει. Α, καθόλου δεν με προσέχεις όταν σου μιλάω. Εσύ; Πώς ζεις;
-Έλα; Δεν ζω.
-Μέγα σφάλμα. Μην στεκόμαστε όρθιοι.
-Να, πάμε σε εκείνο το παγκάκι.
Καθόμαστε στο παγκάκι. Κοιτάμε αυτά που γράφει πάνω. Του μιλάω πρώτη.
-Δες εδώ έρωτες και μέλια. Λες να'ναι ακόμα μαζί όλοι αυτοί;
-Χλωμό. Άντε στα δέκα ζευγάρια, να'ναι τα δύο μαζί ακόμα.
-Άουτς. Άσχημο αυτό.
-Έλα, μωρέ τώρα. Στα λόγια όλοι καλοί είμαστε. Εντάξει, όχι και όλοι. Οι περισσότεροι.
-Δίκιο έχεις. Να'ξέρες τι υποσχέσεις έχω ακούσει εγώ. Και τι ερώτικα λόγια, ε;
-Δεν ξέρω αλλά μπορώ να φανταστώ. Πώς τα περνάς;
-Διάβασμα κατά κύριο λόγο. Πρόβες. Βόλτες. Πάνω-κάτω αυτά.
-Και ο έρωτας;
-Κοίτα να δεις, ο έρωτας δεν χωράει στη ζωή όλων. Υπάρχουν δηλαδή στιγμές που προτιμά κάποιος να τον κρατήσει μακριά απ'τη ζωή του για το καλό του.
-Μα, τι διπλωματική απάντηση γλυκιά μου. Όπως το λες μου θυμίζει ένα τίτλο από ένα έργο του Σαίξπηρ.
-Αγάπης αγώνας άγονος.
-Αυτό ακριβώς.
-Θα περάσει πάντως και αυτή η φάση.Και μετά θα προσαρμοστώ. Θα συμβιβαστώ ξανά.

-Σαν εμένα;
-Σαν όλους.
-Μην το κάνεις αυτό Δανάη. Έχεις δει μια ταινία ''Ένας νομοταγής πολίτης'';
-Ναι.Λίγο πριν την μεταπολίτευση που δεν έγινε ουσιαστικά και ποτέ.
-Ακριβώς. Δεν σου άφησε τίποτα αυτή η ταινία;
-Δεν ήταν πολύ αισιόδοξο το μήνυμα. Ή το σύστημα ή το τρελάδικο.
-Σίγουρα θα υπάρχουν και μέσες λύσεις.
-Αυτό βαρέθηκα Στέφανε. Τις μέσες λύσεις. Το μέτριο. Μια ζωή το μέτριο. Όχι, προτιμώ το τρελάδικο.
-Και πως θα κάνεις θέατρο βρε κουτή;
-Θα κάνω θέατρο στο τρελάδικο. Δεν βλέπω κανένα εμπόδιο.
-Δανάη πρέπει να τους γράψουμε όλους. Να τους ξεφορτωθούμε. Βλέπω την μάνα μου. Μια συμβιβασμένη κυράτσα. Βλέπω και τον πατέρα μου. Ένας αυταρχικός που δεν ξέρω αν ένιωσε ποτέ ευτυχισμένος. Θες να γίνεις έτσι; Εγώ πάντως δεν θέλω να με δω να γίνομαι σαν τον πατέρα μου. Τρελάδικο και εγώ με 1000. Άμα δεν υπάρχει άλλη λύση.
-Υπάρχει. Αυτοκτονία. Αλλά μάλλον είναι κάτι το δειλό.
-Σαν τη Γώγου ή σαν τον Άσιμο.
-Πράγματι. Αυτοί, αυτό προσπάθησαν. Να αποδράσουν. Η Γώγου το πάλεψε με τα ναρκωτικά, δεν οδηγήθηκε βέβαια πουθενά.
-Θυμάσαι το τέλος της ταινίας;
-Ναι...ο γιατρός λέει ότι θα γίνει καλά, θα παντρευτεί αυτή που πρέπει, όχι αυτή που αγαπάει, θα κάνει παιδιά, θα τα βαφτίσει, θα επιστρέψει στη δουλειά του, θα προσαρμοστεί όπως η οικογένεια του. Όπως όλοι.
-Τελευταία σκηνή όμως...πλησιάζει η αληθινή του αγάπη στα κάγκελα του τρελοκομείου.Αυτός της κόβει ένα λουλούδι.Και η κάμερα προχωρά σε ένα παιδάκι που παρακολουθεί την όλη σκηνή.Και το παιδί συμβολίζει...
-Την ελπίδα. Πως η νέα γενιά θα τα καταφέρει καλύτερα. Μαλακίες. Σαν τους γονείς μας θα γίνουμε. Οι επόμενες γενιές θα'ναι χειρότερες.Βέβαια είμαστε η εξυπνότερη γενιά, αλλά μας μεγαλώνουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και μας αποκοιμίζουν.
-Ω, Θέε μου. Για αυτό διάλεξες το θέατρο.
-Τι θες να πεις;
-Μέσα στη ψυχή σου κρύβεις ένα ηφαίστειο που σιγοβράζει. Αν γίνει η έκρηξη όλα θα καταστραφούν. Κατέφυγες στο θέατρο συγκρατώντας την έκρηξη.
-Ή μάλλον καθυστερώντας την.
-Έστω.
-Βέβαια, όλο αυτό ξεκίνησε στα 13.
-Είμαστε η εξυπνότερη γενιά.Εσύ η ίδια το είπες. Όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί επέλεξαν το θέατρο γιατί μισούσαν τον κόσμο που ζούσαν. Και απορώ πως δεν είσαι αναρχική,ε.
-Μα και οι αναρχικοί μέρος του συστήματος είναι. Το θέμα είναι να'σαι ελεύθερος. Όχι δακτυλοδεικτούμενος, όχι να κολλάς ταμπέλες στον εαυτό σου. Να μην είσαι αναρχικός, ούτε φασίστας, ούτε δημοκράτης. Να'σαι κάτι εντελώς το ξεχωριστό, το μοναδικό. Το πραγματικά μοναδικό.
-Δανάη μπράβο. Έχεις πιάσει το νόημα, πιστεύω. Βέβαια δεν ξέρω αν θα φτάσεις ποτέ εκεί που θες, αλλά θα'χεις ένα υπέροχο ταξίδι.
-Η διαδρομή δεν μετράει; Όχι ο προορισμός. Θεσσαλονίκη ήσουν;
-Όχι. Πήγα Πάτρα.
-Πώς και έτσι;
-Ήθελα να δω τις Πατρινιές. Τρομέρες καπάτσες. Καλά τα λένε.
Τα τελευταία λόγια συνοδεύτηκαν και από το κλείσιμο του ματιού του.
-Ερωτικές περιπέτειες Στεφανάκο;
-Μην μου κάνεις σκηνή. Πλάκα σου κάνω. Αν θες να ξέρεις...έχω να κάνω σεξ...18 μέρες.
-Τι μου λες. Τρομερό πλήγμα.
-Είμαι σίγουρος ότι το έχεις κάνει πιο πρόσφατα από εμένα και μιλάς εκ του ασφαλούς.
-Ο Αριστοτέλης συνιστούσε το μέτρο στις ηδονές.
-Το θέμα είναι κούκλα μου πως αυτός ο Αριστοτέλης σιγά μην ένιωσε ποτέ ευτυχισμένος. Όλο λόγια και θεωρίες. Προτιμώ να την περάσω τζαμάτα τώρα στα νιάτα, παρά στα 80 να κατακτήσω την αρετή.
-Αυτό που λες έχει μια βάση.
-Και είμαι σίγουρος ότι πιστεύεις το ίδιο. Ταιριάζουμε εμείς παιδί μου. Είμαστε τάλε κουάλε.
-Ναι. Και ένα πράγμα ξέρω. Ούτε εσύ ούτε εγώ θα γίνουμε ποτέ υπάλληλοι σε δημόσιες υπηρεσίες.
-Αυτό μπορώ να στο ορκιστώ εδώ και τώρα.
Σηκώνει το χέρι του για όρκο.
-Σε πιστεύω.
-Πες όρκο.
-Ορκίζομαι να μην γίνω ποτέ δημόσιος υπάλληλος
-Ορκίζομαι να μην γίνω ποτέ δημόσιος υπάλληλος
-Να μην παντρευτώ αν δεν ερωτευτώ
-Να μην παντρευτώ αν δεν ερωτευτώ.
-Να μην ζητήσω ποτέ χάρες από βουλευτές
-Να μην ζητήσω ποτέ χάρες από βουλευτές
-Και να μη γίνω και εγώ ο ίδιος πολιτικός.
-Και να μη γίνω και εγώ ο ίδιος πολιτικός. Λοιπόν, ο μήνας έχει 16. 16 Ιουλίου 2010 δόθηκε όρκος. Έχεις στυλό;
-Όχι. Πάω να αγοράσω ένα bic από το περίπτερο. Κράτα τον καφέ.
Επιστρέφω ύστερα από δύο λεπτά.
-Τον έφερα. Καλά τι έκανες ρε; Ήπιες τον μισό καφέ!
-Μμμ..πετιμέζι τον πίνεις.Να ξέρεις, εγώ τον θέλω μέτριο.
-Τι το θες το στυλό;
-Πώς θα οριστικοποιηθεί ο όρκος; Αν και εδώ θέλουμε μαρκαδόρο αλλά τούτα τα πενιχρά μέσα διαθέτουμε. Θα γράψω ''Η Δανάη -καθ'ότι οι κυρίες προηγούνται- και ο Στέφανος έδωσαν όρκο. 16/07/10.
-Θα νομίζουν όρκο αγάπης.
-Άσε να νομίζουν ό,τι θέλουν.
-Έρχεσαι Κέρκυρα;
-Για πότε λέμε, γιατί είμαι και full πρόγραμμα.
-Τελευταία εβδομάδα Ιουλίου.
-Μέσα. Έκλεισε. Μην ξαναχαθείς όμως μωρή.
-Κόψε το δούλεμα ε. Θα σκοτωθούμε.
-Πάντα ήθελα να με σκοτώσει μια γυναίκα.
-Μπα; Προς τι το βίτσιον;
-Είναι τρομερό να εξωθείς μια γυναίκα σε τέτοια πράξη. Καθ'ότι οι γυναίκες κότες από τη φύση τους.
-Έλα τώρα.Και εγώ έτσι το βλέπω, για τον ερωτικό σύντροφο. Εμένα που με βλέπεις έχουν αποπειραθεί να με πνίξουν δύο διαφορετικά άτομα. Όρμησαν δηλαδή κανονικά.
-Καλά, δεν μου κάνει εντύπωση.Και εμένα θα μπορούσες να με οδηγήσεις εκεί εύκολα.
-Τώρα άσχετο. Θα ήθελες κάποτε να κάνεις ένα παιδί;
-Μαζί σου ή γενικά;
-Και τα δύο.
-Και στα δύο ναι απαντάω. Αλλά να το ξέρεις. Τα καλύτερα παιδιά είναι αυτά των ερωτευμένων.
-Λες να μη το ξέρω; Στη σύλληψη του παιδιού πρέπει να σε οδήγησει το πάθος και ο έρωτας που νιώθεις για τον ή την σύντροφο σου, που όμως τον ή την βλέπεις σαν άντρα ή γυναίκα και όχι σαν πατέρα ή μάνα.
-Ακριβώς. Διότι ειδάλλως το παιδί θα γεννηθεί..πολύ ξενέρωτο να το πω. Kαι η μεγαλύτερη βλακεία είναι που μερικοί κάνουν παιδιά όχι από την ανάγκη της αναπαραγωγής που νιώθεις μέσω του έρωτα αλλά για να καλυτερέψουν έναν γάμο τελειωμένο. Εμείς καταλαβαινόμαστε τελικά. Είναι η ιδέα μου ή υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός;
-Μάλλον δεν είναι ιδέα σου.Εκτός αν έχουμε τις ίδιες ιδέες.
-Και αυτό παίζει. Μην με κοιτάς με αυτά τα μεγάλα λαμπερά ματάκια γιατί ζαλίζομαι ο άνδρας. Οι βλεφαρίδες ψεύτικες;
-Τι λες μωρέ; Τράβα όσο θες, δεν ξεκολλούν.
-Δεν θα ήθελα να σε πονέσω. Χμ. Πάμε; Γιατί θα παρεκτραπώ.
-Και δεν πάμε..;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου