Είσαι σχεδόν 19 ετών και ώρες-ώρες έχω την εντύπωση πως δεν έζησες σαν έφηβος.
Και αυτό, επειδή εσύ δεν το θέλησες. Βιάστηκες, ίσως ανόητα, να μεγαλώσεις.
Δεν σου κρύβω πως το κατάφερες.
Οι εμπειρίες που έχεις είναι αξιοθαύμαστες για ένα άτομο της ηλικίας σου.
Μα, συνάμα και τρομακτικές.
Μέσα σε πέντε χρόνια πέρασες από κάτι θύελλες τρομακτικές.
Από ''επικίνδυνα παιχνίδια'', από τις αγκαλιές πολλών κοριτσιών που σε ερωτεύτηκαν.
μέθυσες, κάπνισες, τράκαρες, ''φτιάχτηκες'' και άλλα πολλά.
Μα, δεν πιστεύεις πως έζησες αυτά τα χρόνια. Και πράγματι, έτσι είναι.
Δεν έζησες. Βίωσες την επιφανειακή πλευρά της καθημερινότητας.
Τη πιο φτηνή, άσχημη, χυδαία. Δεν γνώρισες την ομορφιά, την πραγματική.
Τη γνώρισες κάπως μεταλλαγμένη, πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, τόνους μακιγιάζ, αλκοόλ και νικοτίνη. Ξέρεις καλά όμως, πως αυτό δεν λέγεται ζωή.
Κάποια στιγμή ένιωσα πως για κάτι τιμωρείς τον εαυτό σου και χαραμίζεσαι με αυτό τον τρόπο.
Ύστερα, είδα πως και άλλοι προτιμούν να ζουν σαν εσένα. Είναι φαίνεται, η τάση της εποχής.
Φοβάμαι για σένα, από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα φοβόμουν.
Στην αρχή, είχα πιο έντονη την αίσθηση πως κυνηγάς διαρκώς τον θάνατο.
Φερόσουν, σαν να μην γνώριζες πως σε όλα υπάρχει και το φρένο.
Όχι,για σένα δεν υπήρχε. Είχες βάλει φωτιά στα φρένα, πατούσες μόνο το γκάζι.
Τώρα, βέβαια, δεν ανησυχώ τόσο είναι η αλήθεια.
Προσπάθησα να σε κρατήσω, να μην χαθείς.
Δεν ξέρω πως θα φανεί, μα πιστεύω πως χωρίς εμένα, ίσως τώρα να μην υπήρχες.
Σε γνώρισα σε περίεργη εποχή, ήταν σαν να είχες παραδοθεί κάπως στη ζωή.
Mαζί μπορέσαμε να ορθοποδήσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας, να προχωρήσουμε.
Γιατί και για εμένα, ήταν μια δύσκολη περίοδος, μα βασίστηκα πάνω σου.
Όλοι μου έλεγαν και μερικοί ακόμα το λένε, πως είσαι ανώριμος.
Εγώ όμως δεν είδα κάτι τέτοιο, δεν βίωσα κάτι τέτοιο.
Είσαι ο μόνος στον οποίο μπόρεσα να βασιστώ.
Είσαι ο μόνος με τον οποίο ένιωσα ασφάλεια.
Με σένα ένιωσα, πως κάποιος, υπάρχει και για εμένα.
Και ακόμα το νιώθω και ξέρω πως έτσι είναι.
Εσύ, ο ανώριμος, ο γυναικάς, ο ανεύθυνος ήσουν πάντα εδώ να με συγκρατείς.
Να με στηρίζεις, να με συμβουλεύεις, να με πείθεις ή να με αποτρέπεις.
Δεν ήσουν πάντα για εμένα, ο ερωτικός σύντροφος.
Πολλές φορές έγινες για εμένα ο αδερφός που δεν γνώρισα.
Άλλοτε ο πατέρας και άλλοτε ο κολλητός.
Και αν με ρωτήσεις κάποτε πως σ'αγαπώ, γιατί ως τώρα με ρωτάς συνέχεια πόσο σ'αγαπώ,
θα σου πω, πως σ'αγαπώ σαν αδερφή, σαν κόρη, σαν κολλητή, σαν σύντροφος.
'Ισως να σε δυσαρεστήσει ή να σε παραξενεύσει.
Μα, σε κάθε περίπτωση θα είναι αλήθεια αυτό που θα σου πω.
Σε ερωτεύτηκα περίεργα, ίσως και εσύ το ίδιο.
Κάποια μέρα, γύρισα και σε κοίταξα και το παράλογο μίσος μου, μετατράπηκε σε παράλογο έρωτα.
Και τώρα, μερικές φορές, τα βράδια που σε κοιτώ κρυφά να κοιμάσαι, νιώθω λατρεία για σένα, παράλογη και παράφορη και αγάπη,αληθινή αγάπη.
Κάποτε, αφού δεν είμαι και ιδιαίτερα θρήσκα, σε είδα σαν Θεό.
Τώρα όχι, για εμένα είσαι ένας άνθρωπος, μα όχι σαν τους άλλους.
Για μένα είσαι ανώτερος, εκ φύσεως ας πούμε.
Βέβαια απ'όλα όσα πέρασες δεν βγήκες αλώβητος.
Και είναι τόσο λογικό και τόσο θαύμασιο που τα άντεξες αυτά, γιατί είσαι και ευαίσθητος.
Μέσα σου υπάρχει ένα παιδί, που δεν το άφησες να ζήσει όταν ήταν καιρός μα και από ευσπλαχνία δεν το σκότωσες.
Και πράγματι, γίνεσαι τόσο παιδί, όταν θυμώνεις, όταν ζητάς επιβεβαίωση, όταν στεναχωριέσαι.
Όταν θυμώνεις, πεισμώνεις και τα επιχειρήματα σου είναι εντελώς παράλογα.
Όταν , σου λένε όσα θες να ακούσεις για να επιβεβαιώθεις, χαίρεσαι σαν να'σαι παιδί. Χαίρεσαι για πράγματα που ξέρεις ήδη πως ισχύουν.
Και όταν στεναχωριέσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Και αν όλα αυτά ακούγονται αστεία, σε εσένα, είναι παράξενα γοητευτικά.
Δεν τα λέω τώρα που σ'αγαπώ, τα έλεγα και τότε που σ'αντιπαθούσα.
Ό,τι κάνεις, ό,τι λες, ο τρόπος που κοιτάς, τα πάντα πάνω σου έχουν μια γοητεία.
Είναι σαν να'χεις γεννηθεί μ'αυτό το χάρισμα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το post. Απλώς, χθες σε είδα, έτσι,τρομαγμένο
να αντιδράς σαν μικρό παιδί και γοητεύτηκα.
Και αν λες, πως δεν καταφέρνουμε να ορθοποδήσαμε, επειδή αγαπηθήκαμε παράλογα,
εγώ σου λέω, πως αν δεν ήταν όλα τόσο παράλογα, δεν θα σ'αγαπούσα τόσο.