Aγάπησες... τι ατυχία, φίλε μου!
Αγαπάς και τώρα πονάς, το ξέρω εγώ πόσο πονάς.
Θα'θελες να την έχεις δική σου.
Θα'θελες να της είχες μιλήσει μια φορά ξεκάθαρα.
Αυτό είναι κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Τι έφταιξε? Μη το ψάχνεις.
Ήταν οι συγκαιρίες, ήταν οι λάθος ευκαιρίες, τα λάθη σας ίσως.
Τώρα πονάς, που ανήκει ίσως αλλού.
Πονάς που δεν την έχεις, δεν το αντέχεις.
Πίνεις, μεθάς, ως που θα πάει αυτό?
Δεν είσαι εσύ αυτός.
Αυτό είναι ένα κατασκεύασμα της.
Περπατάς αργά, ίσως και να παραπατάς από το ποτό, τα βραδιά μπροστά απ'το σπίτι της.
Είναι σκοτάδι, τα βήματα σου ακούγονται αχνά.
Περιμένεις να εμφανιστεί, ενώ το ξέρεις καλά πως αυτό δεν θα γίνει.
Την ξέρεις την Στέλλα. Άλλο πλάσμα, αλλιώτικο, απόμακρο.
Σ'έχω ακούσει να λες το όνομα της, σε ένα παραμιλητό σου.
Σ'εχω δει να κάνεις τον παλιάτσο μόνο και μόνο επειδή βαριέται.
Σ'έχω νιώσει να κλαις για αυτή τυρρανώντας τον εαυτό σου, χωρίς να το αξίζει ίσως.
Σ'έχω δει να την δέχεσαι ακόμα και όταν γίνεται πουτάνα.
Μου είπες μια μέρα.... ''Δεν αγαπάω την Στέλλα ευτυχώς ή δυστυχώς. Αγαπάω την εικόνα που έχω πλάσει για αυτή''.
Εγώ είμαι κολλητή σου, αδερφή σου με λες.
Σ'αγαπάω. Νομίζω το ξέρεις, βλάκα. Έτσι?
Δεν κόλωσα ποτέ να σου πω όσα θέλω.
Επειδή λοιπόν, νοιάζομαι για σένα, ξέμπλεξε.
Αγάπησες το ξέρω.
Δεν είσαι ο πρώτος, δεν είσαι ο τελευταίος.
Προχώρα, εγώ ξέρω τι σου λέω.
Και η Στέλλα φίλη μου είναι, δεν την αντιπαθώ.
Απλά δεν σου ταιριάζει.
Eσύ εισαι τ'άσπρο, εκείνη το μαύρο.
Λοιπόν, τι? Θα συμβιβαστείς στο απλό γκρίζο?
Όχι. Και το ξέρω καλά.
Ψάξε αλλού να βρεις αυτο που ψάχνεις.
Ψάξτο σ'άλλο όνειρο.
Ψάξε τη φωτιά, το πάθος.
Μην αντιστέκεσαι σε όσα μπορούν να σε παρασύρουν.
Ζήσε, αδερφέ μου, και θα με θυμηθείς.
Έτσι ρε Γιώργο, γιατί σ'αγαπάω!