Φτωχή...

Eίμαι φτωχή, πολύ φτωχή, αλήθεια σου λέω.
Όχι σε χρήματα, αυτό δεν είναι και κακό άλλωστε.
Μα σε όσα έχω δει, έχω ακούσει και έχω βιώσει είμαι αληθινά και ουσιαστικά φτωχή. Είμαι φτωχιά, γιατί γεννήθηκαν όνειρα, που ήξερα από την αρχή πως θα πεθάνουν.

Δεν πρόλαβα να δω στο θέατρο την Λαμπέτη. Την Έλλη, το Λαμπετάκι, όπως την αποκαλούν άλλοι. Δεν πρόλαβα να αντικρίσω τη θλίψη μες στα μάτια της face to face που λένε σήμερα και οι τάχα μορφωμένοι Έλληνες. Δεν άκουσα το γλυκό ψεύδισμα της φωνής της, παρά μόνο μέσα από τις ταινίες του Κακογιάννη, που του αξίζει ένα μεγάλο συγχαρητήρια, γιατί αποθανάτισε μια νεράιδα στις καλύτερες στιγμές της νιότης της. Δεν ένιωσα τον διάχυτο ερωτισμό της για τον οποίο όλοι μίλησαν, κάποιοι ακόμη μιλούν και ίσως στο μέλλον κάποιοι άλλοι συνεχίσουν να μιλούν. Είχε πει ο Παύλος Μάτεσις για την Έλλη -δεν μου πάει να την πω Λαμπέτη- ''Αν ήμουν θρήσκος, θα έλεγα πως όποιος δεν έχει γοητευτεί από τη Λαμπέτη, θα πάει στην κόλαση''. Εγώ γοητεύτηκα από νωρίς, από αυτήν, ακόμη και αν δεν την είδα στο θέατρο όπου άφηνε την μαγεία της να κυριεύσει το κοινό... λες να μη πάω και εγώ στην κόλαση, λοιπόν?


Είμαι πιο φτωχή, γιατί δεν είδα και άλλους της εποχής στο θέατρο. Θα μου πεις... κινηματογράφος. Κάτι είναι και αυτό, ε? Όχι, δεν είναι. Ξέρω πως ο κινηματογράφος παγιδεύει ένα ταλέντο. Γιατί προτού παρσυρθείς από τον ρόλο, ακούς ένα ''stop'' και έτσι απλά σταματούν όλα εκεί. Στο θέατρο είναι η ουσία του ηθοποιού. Δεν πρόλαβα να δω, το Χορν, το Λογοθετίδη, την Παξινού, την Κοτοπούλη, την Καρέζη, την Αρώνη, τον Κωνσταντάρα, τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, τον Παπαγιαννόπουλο, τη Γώγου, την Νοταρά, τον Εξαρχάκο, τον Μακρή, τον Αυλωνίτη, το Φωτόπουλο, τον Ηλιόπουλο. Άλλοι λιγότερο εμπορικοί, όπως λένε και οι κριτικοί, άλλοι περισσότερο. Τι σημασία έχει? Το ταλέντο, παραμένει ταλέντο. Άλλοι παγιδεύτηκαν στην εικόνα που σχημάτισε το κοινό για αυτούς όπως η Βουγιουκλάκη, άλλοι έκαναν πολύ λίγα πράγματα λόγω της ασχήμιας τους, όπως η Νοταρά, άλλοι μπλέχτηκαν σε άσχημες ιστορίες και την πάτησαν όπως η Γώγου, άλλοι χαραμίστηκαν λόγω έρωτα όπως ο Παπαμιχαήλ, άλλοι δεν έκαναν το λεγόμενο ποιοτικό θέατρο και παραγκωνίστηκαν από τους ''μεγάλους'' κριτικούς, όπως π.χ ο Αυλωνίτης, άλλοι χάραμισαν το ταλέντο τους στο όνομα της εμπορικότητας σαν τη Λαμπέτη. Όπως και να'χει όλοι ξέρουμε, πως το θέατρο είναι μια ιστορία που συχνά σου βγαίνει σε κακό.
Γιατί οι άνθρωποι μέσα στο θέατρο και γύρω από το θέατρο, είναι σκληροί, αχάριστοι, και τι κοινότυπο... σίγουρα κακοί και εγωιστές.

Θα ήθελα λοιπόν, να έβλεπα με αυτούς τους ηθοποιούς κάποιες συγκεκριμένες παραστάσεις που ανέβασαν. Να'χα μόνο τη δυνατότητα.... Κρίμα. Μια ζωή πάσχω από κακό timing, όπως διαπιστώνω καθημερινά. Θα'θελα λοιπόν να δω, τη Λαμπέτη στο ονειρόδραμα του Χάουπτμαν ''Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο'', αργότερα με τον Χορν, ''Στο παιχνίδι της μονάξιας'' και τέλος με τον Ηλιόπουλο, τον μεγάλο και υποτιμημένο κωμικό , στο ''Γλυκιά Ίρμα''. Ύστερα να θαυμάσω την Βουγιουκλάκη, ή αλλιώς την Αλίκη των παιδικών μας χρόνων στη ''Θεατρινά'' με τον Παπαμιχαήλ ή αργότερα στο ''Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα'' και στη ''Φιλουμένα Μαρτουράνο'' ξανά μαζί του. Ύστερα να δω τη Γώγου και τη Νοταρά, σε άλλη ''έκδοση'' της Φιλουμένας, μαζί με τη Λαμπέτη και ξανά τον Παπαμιχαήλ. Να'βλεπα ακόμα την Αρώνη σε αρχαία τραγωδία, να δίνεται με τη ψυχή της και τον Κωνσταντάρα στο ''Τσιν Τσιν'' μια αποτυχημένη αλλά υπέροχη παράσταση.

Είναι κρίμα που γεννήθηκα τόσο φτωχή, λοιπόν.
Έτσι μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα.

Και πιο φτωχιά, αν σκεφτώ πως δεν είδα τον Άσιμο να περιφέρεται στα Εξάρχεια αγκαλιά με την κόρη του, ούτε τον Σιδηρόπουλο να τραγουδά σε κάποιο live, μπροστά σε λίγα άτομα το ''Άντε και καλή τύχη μάγκες''.
Και ακόμη πιο φτωχιά, που δεν γνώρισα την μαγεία του Χατζιδάκι τη στιγμή που γεννιόταν.
Ίσως λιγότερο φτωχή από τις προηγούμενες γενιές, μα σίγουρα φτωχή.